Ik zit heerlijk op een bankje onder de schaduw van een lindeboom. Twee jonge vrouwen komen pratend mijn richting op. De blonde zegt: ‘Zullen we hier even gaan zitten?’ Zitten? Loop alsjeblieft door. Zien jullie niet dat ik aan het schrijven ben? Met een vijandige blik kijk ik naar ze. Ze merken me niet eens op. Af en toe krijg ik een woord van hun conversatie mee. Hun gegiechel leidt me niet meer af en schrijf verder. Facebook is een geweldig forum om met mensen in contact te komen. Morgen zal ik mijn vriend Frank voor het eerst zien. Minstens drie keer per week mailen we. Echt een knappe kerel als ik zijn foto kan geloven. Voor deze ontmoeting heb ik me helemaal in het nieuw gestoken. Tenslotte wil ik zo goed mogelijk voor de dag komen. Ik ga met de trein. Amsterdam is een crime als je een parkeerplaatsje zoekt. Geïnteresseerd kijk ik naar de mensen die voor het terras van “Chez Moi” langslopen. Zijn mooie kop is in mijn hoofd gegrift. Helaas zie ik hem niet verschijnen. Ineens schiet me een mailtje van vorige week te binnen. Franks portefeuille was gerold. Daarin zaten zijn paspoort, zijn rijbewijs en zijn bankpasje. Daarom vroeg hij of ik duizend euro op zijn rekening wilde overmaken. Natuurlijk heb ik dat gedaan. Voor geen geld wil ik mijn vriendje missen. Twee cappuccino’s later word ik ongerust. Wat zal er gebeurd zijn? Uit mijn handtas haal ik mijn mobieltje en bel hem. Stompzinnig kijk ik naar het toestel. Zijn nummer bestaat niet meer. Gefrustreerd sta ik op. Wat heb ik me erin laten luizen. ‘Bedankt voor jullie conversatie, dames. Ik vond het heel interessant.’ Eindelijk zien de vrouwen me. Met open mond kijken ze me aan. ‘Heeft u ons gesprek opgeschreven?’ vraagt de blonde ongelovig. Ik lach, hoewel met moeite. ‘Jazeker. Jullie kunnen het op facebook lezen.’ Gemeen, ik weet het. Dan hadden ze maar niet naast me moeten gaan zitten.