‘Kan je ons zien?’ ‘Ja, ik zie jullie allemaal.’ ‘Ons allemaal? Wat zegt hij nou toch?’ Rob zakte even vertwijfeld op zijn knieën. Eerst verstonden ze hem goed en toen toch weer niet. 'Kunnen jullie mij zien?’ probeerde hij nog. ‘Natuurlijk, jongen.’ ‘Mam? Wat doe jij hier?’ Haar stem was stuiterend naar beneden gekomen, had even naast hem stil gestaan en was toen weer naar boven geëchood. Maar het was mam. Ineens zag hij de wand niet meer. Met zijn hand wat weifelend naar voren gestoken, tastte hij in slow motion in een dikke brei mist. Waar hij eerst de klei en het zand had gezien, met de wortels van de paardenkastanje als nekhaartjes geprikkeld overeind geveerd, daar was nu een gloeiend licht achter de damp ontstoken. ‘Jongens, wat doet mijn moeder hier?’ Geen antwoord. Zijn voeten stonden vast als een rots, vergroeid met de aarde. De rest van zijn lichaam was een rubber staaf die langzaam heen en weer wiegde onder de hese tonen van Nick Drake die de River Man liet uitleggen hoe het water vloeit. ‘Doen jullie wel voorzichtig?’ ‘Wat zeg je?’ ‘Als jullie naar beneden komen.’ Wie stonden er nu ook weer daarboven? Net had hij nog precies hun gezichten kunnen uittekenen. Nu was het weg. Ook de mist was weg want zonder dat hij het door had, had de bodem van de put hem omhoog geduwd zodat hij hoog boven de anderen uittorende. ‘Hé, ik ben hier.’ Geen reactie. Hij zag een man en een vrouw aan de rand naar beneden kijken. Rob werd even duizelig door de hoogte maar toch waren ze heel dichtbij. Ze leken op de mensen die op de trouwfoto van zijn ouders stonden. Ja, natuurlijk, het waren zijn ouders. Vijftig jaar geleden. Verbaasd keken ze op. ‘Kan je ons zien?’