Putluchten Het was 5 augustus 1958, een zonoverstraalde dag in het hartje van Maastricht. Ik ging er geboren worden in een warme, diepe put. Mijn wieg stond in een statig huis, pal tegenover de Sint Servaas. Ik werd die dag verwelkomd door klokkengebeier, zoals alleen met Pasen. Heel ongebruikelijk, maar mijn vader was dan ook koster-organist in die Sint Servaas en had de hulpkoster daartoe opdracht gegeven. Mijn prille jeugd bestond louter uit rijkdom en hemelse vreugde, dankzij die warme put, die alom aanwezig was. Hij vormde geen enkele belemmering voor mijn ontwikkeling, zo leek het. Integendeel, ik werd overladen met blijmoedige aandacht van iedereen die maar iets met de basiliek uit de tijd van Karel de Grote te maken had. Dat waren er heel wat: priesters, nonnen, seminaristen, pelgrims en ook gewone kerkgangers uit de buurt. Ik was dan ook een aardig ventje en speelde veel in de kerk. Het waren de hoogtijdagen van het Rijke Roomse Leven en in die put was ik tot genoegen ondergedompeld. Ik werd er misdienaar en zong toen ik acht was Latijnse liederen in het koor van mijn vader. Zelfs de bijbehorende putlucht van wierook had ik voortdurend in mijn kleren hangen, want, drong de geur er niet in als ik tijdens de hoogmis met een dampend wierookvat stond te zwaaien, dan wel als mijn kloffie opgeborgen lag in de kleerkast waar een doosje met wierookkorrels stond om de motten op afstand te houden. Deze putlucht veranderde van karakter toen ik tien was en werd ontmaagd in de crypte onder het priesterkoor. De knekels van Monulfus en Gondulfus in de grote sarcofaag waren de zwijgende getuigen. Zij en de almachtige vader in de hemel konden dit ontij niet keren. Agnus Dei, qui tollis peccata mundi, miserere nobis ...✻ Nu, vele jaren later, herinner ik me nog steeds de onderscheidende putluchten. ✻ Lam Gods, dat wegneemt de zonden der wereld, ontferm U over ons ...