#84 - Geen uitzicht

Hij is te slap om te klimmen, te stom om te roepen. Hij zit ineengedoken op de grond. Hij kijkt terug. Hij ziet niet het kind; het kind dat nog geen idee heeft waar het heen moet, dat alles nog verteld moet worden. Het kind dat zoveel vreugde, zoveel zin geeft aan het leven van zijn ouders. Hij ziet niet dat kind. Hij ziet alleen een steile ondoordringbare wand. Hij kijkt opzij. Hij ziet niet de vriend; de vriend die soms zijn lief de goede route wijst, dan weer door haar op het juiste pad wordt geleid. De vriend die niet kan rekenen: één plus één is veel meer dan twee. Hij ziet niet die vriend. Hij ziet alleen een steile ondoordringbare wand. Hij kijkt vooruit. Hij ziet niet de vader; de vader die zo zeker weet waar hij gaan moet. De vader die zijn kinderen hoedt, ze niet af laat dwalen. Die zijn weg zo zeker weet omdat zijn kinderen hem die wijzen. Hij ziet niet die vader. Hij ziet alleen een steile ondoordringbare wand. Hij had eerder in deze situatie verkeerd: dezelfde gevoelens, dezelfde gedachten, hetzelfde uitzicht. Iemand had hem een hand gegeven en hij was opgestaan. De eindeloos hoge ondoordringbare steile wanden bleken hobbels; één stap en hij had weer uitzicht. Nu is het anders: hij heeft geen verleden, hij heeft geen toekomst, hij heeft geen nu. Alles zal zo blijven. Dat weet hij zeker. Wist hij het destijds ook zo zeker? Hij is te slap om te klimmen, te stom om te roepen. Niemand kan hem zien, niemand kan hem horen. Kan iemand hem lezen? Hij staat op, doet zijn ogen dicht, spreidt zijn armen, en schrijft met grote kapitalen ‘help me’ in zijn hoofd.