Hoe diep in de grond zou ik zitten? Tien meter? Twintig? Een inschatting maken is niet mijn sterkste punt. Ik stop een eikel in mijn mond, ik denk de laatste. Hij smaakt bitter - ik proef gal en voel een nieuwe kramp opkomen. Merkwaardig trouwens hoe snel ik wen aan de stank. Gister, of eergister, of - drong de kadaverlucht nog diep in mijn neus door, tot ik die proefde op mijn tong. Ik kijk omhoog en zie dat het ronde gat boven mij grijs kleurt. Miezerige druppels sijpelen langs de gemetselde stenen rondom me - glijden mijn shirt in. Mijn tanden klapperen en ik begin te rillen. Positief denken! Ik heb in elk geval water, ik kom niet om van de dorst. Ik trek een schoen uit om er de regen in op te vangen. Mijn blote voet in de drab voelen zakken is een nieuwe sensatie. Ben ik het die lacht? Wat een akelig geluid! "Hallo-o-o-o?! Help-elp-elp-elp!" Ik vraag me niet langer af of ik hier zelf in gevallen ben of dat iemand mij erin duwde. Ik trek met één hand mijn onderbroek uit, hurk, en laat alles lopen. Zou iemand me missen? Ooit? Ik voel niks meer. Ik lijk wel een houten pop, een marionet. Verdooft kou? Mijn linkerarm is waarschijnlijk gebroken. Gister verging ik nog van de pijn, of eergister, of - Ik kom uit mijn gehurkte houding overeind, schuur met mijn rug tegen de stenen. De onderbroek laat ik maar liggen. Ik zal eens een rondje lopen. Jakkes, alweer die weerkaatsende lach. Word ik gek? Nu al? Kan dat zo snel? Ik heb geen medicijnen meer gehad, sinds... Er hangt een touwladder over de stenen rand. Ik kan er net niet bij.