Ken jij de put fase in je leven? Iedereen krijgt er op de een of andere manier mee te maken. Het is de fase dat je niet meer voor of achteruit kunt. Je bent gevangen, zit klem, ziet geen uitweg meer. Je wordt gedwongen om stil te staan bij wat er werkelijk van binnen bij je speelt. De muren dwingen je hiertoe. Mijn put was diep en donker en heel breed. Het had een rommelig metselwerk van rode bakstenen. De bodem was van leem. Het had de geur van oude verhalen, hoeveel mensen hadden hier hun hart opnieuw ontmoet? IK heb er twee jaren in vertoeft in een staat van vertwijfeling en wanhoop. Ik heb geschreeuwd, gesmeekt en gevloekt. Mijn razernij ketste tegen de muren. En heel langzaam bracht de put me na verloop van tijd juist rust en bescherming, werden de muren vrienden en kwam ik op een punt van overgave. De tranen kwamen, het pantser om mijn hart brak. Er ontstond een vloed aan water en langzaam steeg het waterniveau tot aan de rand van de put. IK klom over de rand en keek om me heen. In de verte zag ik een opkomende zon, de bomen stonden in een prachtig groen, ik hoorde vogels fluiten. En voor me, een pad naar een nieuwe toekomst. IK keek nog een keer naar de put, het water was verdwenen. Ze had het opgenomen, samen met mijn verhalen., en ze zal ze zorgvuldig bewaren. Ik zet mijn eerste nieuwe stap.