Het is altijd hetzelfde. Kijk, het werkt zo. Eerst word je op een voetstuk geplaatst. Je glimt vol trots. Dan krijg je een knal voor je bol, hard en pijnlijk, en later nog een, en soms nog een paar meer, afhankelijk van de bui van mevrouw. Je zet je schrap, maar er is geen ontkomen aan. Je vliegt letterlijk door de lucht, zo vrij als een vogeltje. Voor even dan: de zwaartekracht is genadeloos, doet elke ontsnapping teniet. Je stuitert op de grond of knalt ergens tegenaan. Het is niet heel erg, hoor. De geur van gras heeft iets bekends. Soms (niet vaak, hoor!) stop ik mijn kop in het zand. Dan hoor ik niks, zie ik niks. Mevrouw gaat dan tekeer. Je moet niet denken dat al die putjes in mijn bol door die slagen zijn veroorzaakt. Echt niet! Nee, die deukjes horen bij me. Mijn pokdalige bolletje, noemt mevrouw me altijd. Best lief. Soms – of, als je goed luistert, eigenlijk bijna altijd, maar dat moet je niet aan mevrouw vertellen, hoor! – krijg ik de schuld en moet ik het ontgelden. Het deert me niet. Niet meer. De laatste tik is subtiel, en ik eindig steevast in de put. Altijd! Onontkoombaar. Hij is niet zo diep, hoor, maar diep genoeg om er niet op eigen kracht uit te kunnen komen. Zoals nu. Ik zie de blauwe lucht (meestal althans) en hoor de vogels fluiten (af en toe dan). Een paar tellen rust; heerlijke, ongenaakbare rust. Maar niet voor lang. Mevrouw haalt me er altijd uit, met die grijpgrage vingers van haar. Het ritueel heeft iets geruststellends, iets voorspelbaars. Toch hoop ik steeds dat het de laatste keer was. Ze houdt toch van me? Dan begint het weer van voren af aan.