wekelijkse schrijfopdracht #84: in de put Ze suizen om mijn oren en knagen aan mijn haar. Ik voel de gekromde nagels in mijn nek, terwijl ik hun kaken hoor malen. Mijn armen zijn te moe om ze nog langer af te weren, mijn vingers vol bloedkorsten waar ik ze stuksloeg of kapotkrabde in mijn pogingen ze weg jagen. Soms beeld ik me in dat ik ze kan zien, hun vlerken en venijninge bekken, maar dat is natuurlijk onzin. Ik zie al dagen niets meer. Niets dan het donker waarin zij schuilgaan. Er is een uitweg, als ik me concentreer, als ik me maar kan concentreren, dan vind ik de weg hieruit. In het licht kunnen ze me niet volgen. Ze verspreiden een geur vol rotting en dood die ik nog zwaarder voel dan dat ik hem kan ruiken. Hij drukt me neer, zodat ik happend naar lucht mijn wang langs de grond voel schuren. Maar ook met mijn haren in het zand blijven ze komen, hun lach schel, hun kreten schril en altijd met klappende vleugels. Er is een uitweg, als ik me concentreer, als ik me maar kan concentreren, dan vind ik de weg hieruit. In het licht kunnen ze me niet volgen. Ze krijsen vol vreugde dat ik onder noch boven weet, rechts niet van links kan scheiden, mijn benen te zwaar zijn om te bewegen, te slap om mij te dragen. Ze planten hun klauwen waar ze maar kunnen, dringen door mijn huid en mijn ingewanden, ik voel het scheuren, de pijn en hun genoegen, uitzinnig genoegen, als ik mezelf vol overgave ten prooi geef.