Hoi Elyse. Ik was zelf ook niet tevreden met die voetstappen, precies om de redenen die jij aandraagt. Ik heb het nu aangepast, maar ben nog steeds niet helemaal happy. Ja, het lijkt niet goed af te lopen met mijn hp, maar ik zag eigenlijk geen kans om 'm ook nog eens uit de put te redden binnen die 300 woorden. Dan maar laten creperen. Geen genade voor personages! Dank voor je reactie. Edit: deze opdracht deed mij erg denken aan het ultieme putverhaal, The Pit and the Pendulum van Edgar Allan Poe. Een must als je even lekker wilt griezelen.

Heb je echt geen idee waarom hij een blauwe maan denkt te zien? Je hebt gelijk met die koude termen. Het is iets te veel van het goede, bij nader inzien.

Marlie, dank :) Ook voor je suggestie. Het was idd de bedoeling dat het een horrorverhaaltje werd.

Precies :D

@maddbrug, @tja Dankjewel :) Vraag aan de meelezers: niemand die zich stoort aan de uittreding in de laatste alinea, of daarover struikelde? Ik heb erg zitten broeden of ik dat nou wel of niet moest doen.

Ja, die maan is duidelijk te cryptisch, niemand die ziet wat ik bedacht. Goede les. Dank voor je reactie, schrijvenmaar :)

Kleine herschrijf naar aanleiding van feedback. Waarvoor dank. Op de bodem Als hij zijn ogen opendoet, ziet hij de volle maan, maar die heeft de verkeerde kleur. Lichtblauw, in het midden van een pikzwarte hemel. Er is meer dat niet klopt. Hij is naakt, en koud als steen. Het is aardedonker. Wanneer hij zich beweegt, voelt hij dat hij in een ijzige drab ligt. Hij krabbelt overeind, zo snel als zijn verstijfde ledematen dat toelaten. Zijn voeten glijden weg en in een reflex steekt hij zijn armen uit. Zijn handen ontmoeten steen. Een muur. Hij drukt zich tegen de ruwe steen en schuifelt voorzichtig naar rechts. Geluiden weerklinken in de duisternis. Waterdruppels. Geritsel en gepiep. Er lijkt geen eind aan de muur te komen, maar hij vindt geen deur of raam. Langzaam, langzaam wennen zijn ogen aan het donker. Rechts van hem ziet hij hoe de muur naar binnen buigt. Hij draait zich om. Links buigt de muur ook naar binnen. De muur loopt rond. Hij kijkt op, naar de muur die hoger en hoger rijst. Hij ziet de blauwe maan, die geen maan is, maar de opening van de put naar het daglicht, tientallen meters boven hem. Tegelijk met het besef komt de paniek. Hij schreeuwt, luider dan hij ooit voor mogelijk had gehouden. Tijdens de eindeloos lange schreeuw heeft hij een merkwaardige ervaring. Een paar momenten lang zweeft hij buiten zijn lichaam en kijkt naar zichzelf. Hij hoort zijn eigen gekrijs en ziet de angst in zijn eigen ogen. Dan is hij weer terug. De paniek is verdwenen, even snel als hij is gekomen. Hij wankelt, gaat bijna in de modder zitten, herstelt zich en leunt hijgend tegen de kille muur. Dan begint het rillen.

Ik geloof dat ik het toch zo laat, die kou. EDIT OK goed dan, ik heb wat half bevroren smurrie opgeruimd. Hij ontwaakt aan het begin en heeft geen idee waar hij is. Het duurt een moment voordat hij zich realiseert dat hij steenkoud is en in natte drab ligt. Een eerdere versie begon met 'Toen hij wakker werd,..'. Het begin van de tekst had misschien wat explicieter gemoeten. Probleem van zo'n schrijfopdracht: de lezers van je tekst kennen de opdracht, dus ze weten al dat Henkie (in dit geval) in de put zit. Lastig voor de schrijver, vind ik. De verrassing is eigenlijk al weg.

@Nel Dank voor je reactie. Ik ben het met je eens. Dat stukje voelde al niet helemaal fijn toen ik het schreef. Te vertellerig. @Annemieke Dat is een mooi compliment. Dank je wel.

@Marietje Dank voor je reactie. Bedoel je de eerste persoon? Ik had het eerst in de ik-vorm geschreven, maar heb dat later veranderd omdat de derde persoon beter voelde. @Allie Haha nee geen smurfen op de bodem van de put. Dank voor je reactie :)

Dank voor je reactie, Angus. Ik weet niet zeker of ik begrijp wat je bedoelt met 'te veel tell'. Dat je afstand voelt tot de hp, begrijp ik. Het Misschien was 1e persoon toch beter geweest, zoals Marietje hierboven al suggereerde.