Schrijfopdracht#83

Het verhaal dat nooit afkwam 'Dag opa.' 'Wat leuk wat van je te horen, Janna. Hoe gaat het?' 'Goed, ik heb een vraagje.' Het is even stil voor hij reageert: 'Vraag maar.' Ik schraap mijn keel: 'Weet u nog dat wij vroeger met het hele gezin regelmatig bij u en oma logeerden?' 'Ja?' 'En dat u ons dan 's avonds voor het slapen gaan verhaaltjes over vroeger vertelde, van toen u een kleine jongen was?' Weer valt er een stilte en dan: 'Ach kind, ik zou het echt niet meer weten. Het is zo lang geleden.' 'U woonde in Zeeland en was een vissersjongen.' 'Ik weet het echt niet meer.' Nu wacht ik even: 'Jammer, dat verhaal van toen u 12 jaar was en bijna verdronk. U heeft dat nooit afgemaakt.' Ik ga verder: 'Weet u ook nog dat we regelmatig naar de poffertjeskraam gingen? Dat was echt een feest. En dat ik toen ik, een ongeluk gekregen had, van u mijn eerste fototoestel gekregen heb?' 'Dat weet ik nog wel ja. Je was nog zo jong.' '12 jaar en ik heb dat fototoestel nog steeds maar ik gebruik het niet meer. Er is zoveel veranderd. U zou deze wereld niet meer terug kennen.' 'Ik vond de wereld in 1970 al zo vermoeiend en nu vallen mijn ogen ook alweer dicht.' 'Dank u wel dat u met mij hebt willen praten, sorry dat ik u zo vermoeid heb.' 'Geef niet meisje. Pas goed op jezelf.'