Wat moet je? Ik? Niets. Ik kom gewoon weer eens langs. Ik wil je niet. Je bent passé. Weg. Je bestaat niet. En toch ben ik er. Rara, hoe kan dat? Laat me? Nee! Ik laat je niet. En dat weet je. O, waarom toch? Waarom? Zou het soms komen omdat je me niet erkent? Ik? Jou erkennen. Je bent zwak, egoïstisch, oneerlijk. Moet ik jou erkennen? Ja, ik ben zwak, ik ben egoïstisch en oneerlijk. En ja, je moet me erkennen. Denk maar niet dat je zelf niet zwak, egoïstisch en oneerlijk bent. Nee, dat ben ik niet. Niet meer. Denk toch na. Je kunt wel denken dat je helemaal overnieuw begonnen bent, maar je neemt altijd je verleden mee. Nee. Je lijkt op mij. Echt. Zoals ik altijd op jou heb willen lijken, wat me nooit gelukt is. Maar dat jij nu bent zoals je bent, dank je aan die vruchteloze pogingen. Die legden de basis. Goed, daar heb je een punt. Maar verder heb ik je achter me gelaten. Denk je? Waarom duik ik dan steeds weer op. Dat vraag ik me ook steeds af. Luister eens goed. Je wilt een nieuw begin maken, dat vind ik heel goed. Knap. Maar je weet dat dat niet gaat werken zolang je mij niet erkent. Vertel haar over mij. Accepteer je zelf, dan zal ze jou accepteren. Nee. Echt. Als jullie voor elkaar bedoeld zijn, accepteert ze alles, zolang je maar eerlijk bent. Als ik op een ongemakkelijk moment opduik – en dat doe ik -, en ze weet nog van niets, dan is het afgelopen. Niet omdat ik ben zoals ik ben, maar omdat jij nooit over mij verteld hebt. Oké, oké, ik zal het haar vertellen. Dat is goed van je. Ik hoop alleen dat ik niet mezelf in je hoorde. Ik was heel goed in loze beloftes om van het gezeur af te zijn, maar dat weet je vast nog wel. Nou, ik ga maar weer eens. Veel succes. En we zien elkaar vast binnenkort weer.