Een normale werkdag is het nooit als Monika op de flexplek tegenover me zit. Ze klaagt er niet over dat ze zowat elke werkdag op een andere plaats zit. Het woordje ‘klagen’ staat niet in haar woordenboek. En, by the way, ze kan het toch met alle collega’s goed vinden. De hele ochtend al een gemeende glimlach. Parelwitte tanden achter lippen om te zoenen. Een blouse en rokje die het veel gebruikte woordje in dit bedrijf ‘casual’ een nieuwe betekenis geven. ‘Hoe gaat het met Tessa?’, vraagt ze. Ze slaagt erin me aandachtig aan te blijven kijken, terwijl haar vingers vliegensvlug het verslag afwerken. Haar toon vol medeleven als een ervaren psycholoog. ‘Wel goed’, zeg ik snel. Ik wil haar niet lastig vallen met mijn zeikverhalen over alimentatie. ‘Ik weet dat het lastig is…’ Monika’s vingers trillen als ze haar altijd goedzittende krullen speels uit haar gezicht duwt. ‘Ik heb het ook meegemaakt.’ ‘Hoe bedoel je?’ ‘De kinderen, ik kreeg ze niet. Ze zeggen dat ik geen goede opvoeder ben. Misschien hebben ze gelijk.’ Ik loop op haar af en leg, waarschijnlijk veel te hard, mijn rechterhand op haar schouder. Op een totaal niet toepasselijke toon zeg ik dat het me spijt. Van binnen voel ik een vreemd soort opluchting. Ze is blijkbaar toch gewoon een mens.