‘Ik begrijp het niet. Heb je de directeur al om uitleg gevraagd?’ ‘Directeur? Nee. De afdelingsmanager heeft hier autonoom gehandeld.’ ‘Maar, demotie … dat kan toch niet. Als die man zo loopt te schutteren, kan hij, nee, moet hij toch gewoon door de leiding gecorrigeerd worden.’ ‘Ik geloof het niet. Hij kan zelfstandig posities benoemen.’ Willem beet vertwijfeld op zijn lip. Hij kon onrecht maar moeilijk verdragen maar helemaal als het zijn eigen zoon betrof. Die jongen was niet minder dan een mirakel. Hij had iedereen verstelt doen staan door cum laude af te studeren en nu gaat zo’n omhooggevallen Mbo’er bedrijfskunde het talent van zijn zoon verloochenen? Dat zal toch wel niet! Joris hield zijn ogen angstvallig op de koffietafel gericht maar kon in gedachte zijn vader wel uittekenen. Die dodelijke mix van verwachting en teleurstelling die hij voorgoed achter zich gelaten dacht te hebben door aan de andere kant van het land te gaan studeren. De hele missie was bijna op een mislukking uitgedraaid omdat ploeteren bij deze studie niet volstond, totdat Hans, zijn kamergenoot, in een dronken bui zijn computer was vergeten uit te doen. En daarna tegen een boom was geknald. Joris had zijn nieuwsgierigheid niet weten te bedwingen. Met Hans’ proefschrift in de hand ontmoette hij veel belangstelling uit het bedrijfsleven. In een keer was de moeizame studie omgezet in een daverende start voor zijn carrière. De weerbarstige werkelijkheid haalde hem echter in. Niet alleen de lange pauzes na vragen tijdens het werkoverleg of het hakkelen als collega’s de technische ins en outs van het project wilde bespreken, ook vond hij zichzelf steeds vaker terug in het stille hoekje van de kantine. Hoe hij iedereen om de tuin had kunnen leiden, was een waar mirakel. ‘Pap, hoe vind je het als ik weer thuis kom wonen?’