‘Hoezo ben je boos? Ik kan toch gewoon poetsen, elke andere vrouw zou er blij mee zijn.’   John hield de telefoon weg bij zijn oor, maar Josie was nog steeds te horen.   ‘Ik poets gewoon altijd, laat mij het gewoon doen morgen, dan weet ik ook dat het goed gebeurd.’   ‘Wat ik ook doe, het is nooit goed genoeg voor je,’ John balde zijn vrije hand tot een vuist.  ‘Ik wou dat je het begreep,’ zei ze.  ‘Ik ook.’ Hij hing op en liep naar de bijkeuken. Zijn blote voeten lieten afdrukken achter op de koude tegelvloer. Ze kon hem wat, dankbaar moest ze zijn. Hij greep de stofzuiger en stormde terug de kamer in.  De vloer was zo klaar, hij bewoog de slang als een bezetene heen en weer. De radio pompte hiphop beats door de kamer, en bracht zijn stemming weer wat tot rust.   Voor het bankstel zette hij een smal stuk op de slang. Hij pakte een van de grote kussens van de grote hoekbank en stapte naar achteren. Uit de rand van de sofa stak een witte vierkant. John liet de slang los en trok de envelop uit de bank. Hij was al geopend. Het was een rekening, een derde aanmaning. Zijn keel werd droog, hij keek naar zijn hand, die beefde lichtjes.   Hij trok alle kussens weg en begon te graven. De ene envelop na de andere kwam tevoorschijn.   ‘Josie,’ hij schraapte zijn keel. ‘we moeten praten.’   Het bleef stil.   ‘Ow, je hebt schoongemaakt?’  ‘Jup.’   ‘Het spijt me John.’ Hij hoorde haar huilen. Haar stem klonk zacht en pieperig. ‘Ik wil je niet betrekken in mijn financiele ellende.’   ‘Het is goed, ik ga je helpen. We zijn getrouwd, ook dit doen we samen. Het doet me wel pijn, eerlijkheid is alles.’ Een traan welde op in zijn ooghoek en dreef over zijn wang naar beneden.