Oom Fred was een graag gezien lid van onze familie. Onderhoudend, genuanceerd; we hingen aan zijn lippen. De laatste jaren werd hij steeds stiller. De familie maakte zich zorgen en wees mij als vrijwilliger aan om het waarom te achterhalen. Op een avond begaf ik mij in het hoofd van oom Fred. Ik liep door een gedachtegang toen ik een idee tegenkwam. “U komt me bekend voor,” zei ik, “ken ik u?” “Dat zou heel goed kunnen,” zei het idee, “ik was een van de vooraanstaande ideeën van Fred. Hij gaf me graag woorden.” “Ik heb u lang niet meer gehoord,” zei ik. “Tja,” zei het idee bedroefd, “Fred kan me niet meer zo makkelijk vinden.” “Dat is spijtig,” zei ik. “Ik ben hier om erachter te komen waarom oom Fred zo stil is geworden. Kunt u me daar wat over vertellen?” “Kom mee,” zei het idee. Hij opende een deur naar een grote zaal. Ik schrok. De vloer van de zaal was bedekt met een laag groen snot, overal lagen omgevallen tafeltjes. En overal liepen afzichtelijke vadsige donkere gedachten, boerend en schreeuwend; mijn oren deden pijn. Ik herkende hoon, afgunst, neerbuigendheid. “Die gedachten kunnen niet van oom Fred zijn,” zei ik. “Ik vrees van wel,” zei het idee, “hij heeft nog de beschaving om ze geen woorden te geven, maar ze zijn van hem. Zie je de gedachten in de hoek daar?” – hij wees naar twee bleke bibberende gedachtetjes -, “dat zijn de laatste verheven gedachten van Fred. Vroeger waren ze met velen, blonken ze, en was de zaal van hen; nu heeft het schuim alles overgenomen.” Mijn tijd zat erop, ik nam afscheid van het idee en verliet oom Freds hoofd. Ik bracht verslag uit. Het werd stil, de hele familie zat verzonken in hun eigen gedachten.