Ik geloof dat ik tijdelijk aan het voelen ben. En ik zou zo graag weten wat hij daarvan vindt. Ik zie flarden en maak er steeds iets anders van. Zoals ik ooit mist over een waslijn zag hangen en dacht: wat moet ik daarmee? Mij kwam toen zo'n zelfgeknutseld gordijn voor dat je aan twee kanten naar het midden kan rimpelen waarna het aan zijn lijn hangt als een 'T' met omgekrulde mondhoeken. Zo'n lachend gordijn waarmee je je leven verdubbelt, waarvan je denkt, hoe mooi, nu heb ik twee ruimtes; ik wist even wat ik er mee moest. Tot ik mij half wist in plaats van dubbel, en de 'T' maar strak bleef kijken. Als in een dichte mist. Nu ik weer aan het voelen ben, zal hij mij misschien vinden. Ik wil zo graag weten hoe hij mij vindt. Eindelijk komt hij thuis, maar heeft honger. Ik wacht. Daarna heeft hij dorst. Ik wacht. En daarna wacht ik op nog veel meer. Maar dan lees ik het voor, wat ik schreef over hoe ik aan het voelen ben, over de mist aan de waslijn en de mondhoeken die net zoals die van mij nu vast opnieuw omhoog zullen gaan krullen. Wanneer het dan stil is, kijkt hij mij recht aan. Terwijl in mijn gedachte de mist aan beide kanten optrekt en de 'T' zal gaan lachen, zegt hij: 'De vader van mijn chauffeur is overleden. Hij heeft er vrede mee.' 'Hoe doe je dat,' vraag ik, 'ergens vrede mee hebben als je dood bent?' 'Je hoort flarden en maakt er steeds iets anders van.'