"Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren," het klonk vastberaden toen ze me die ochtend belde. Ze vroeg of ik die dag nog tijd had om bij haar langs te komen. "Natuurlijk," zei ik, maar wat ze me vroeg te doen voelde alles behalve natuurlijk. Het vuile gif, dat gek genoeg voor genezing moest zorgen, was inmiddels volop bezig met zijn verwoestende werk en dat werd zichtbaar. Ze vond overal haar. Als ze de deur opendoet ben ik verbaasd over hoe goed ze er uitziet, ze leest mijn gedachten en zegt "Ik heb vandaag een blosjesdag, dat is van de medicijnen." Ze gaat op de klapstoel in de keuken zitten, berustend lijkt het. Op het aanrecht voor haar ligt een bos donker haar, de pruik ligt al klaar. Ik wil vragen of ze het zeker weet , maar dat zou een domme vraag zijn en dus zeg ik maar niks. Ik klap mijn koffertje open en met trillende handen doe ik haar de kapmantel om. Niet zo kleinzielig doen, zeg ik tegen mezelf, dit is veel erger voor haar. De tondeuse voelt vreemd aan in mijn handen, ik zet hem zonder verder nog na te denken op haar hoofd. De lange donkere haren vallen op de grond, ze komen akelig gemakkelijk los uit de huid lijkt het wel. Wat overblijft is een stoppelige hoofdhuid, ik vraag haar of ze een spiegel wil. We weten geen van tweeën raad met de situatie, hier zijn geen woorden te vinden. Op dat moment gaat de deur open en een klein vrolijk meisje komt binnen gehuppeld. Ze breekt de spanning zoals alleen een kind dat kan als ze zegt "Haha mama, dat is echt grappig, je lijkt wel een jongetje."