Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren. Maar wanneer was nu? Ik opende een tijd. Ik zag een man op een bank; hij keek televisie, dronk een biertje. Ik keek in zijn ziel, die was leeg. Hij had zijn bestemming gemist. Dit was niet nu; dit was de toekomst, de verkeerde toekomst. Ik wilde dit niet op mijn geweten hebben. Ik opende snel een andere tijd. Ik zag een jongen van een jaar of zes op het strand. Hij groef een sleuf in het zand en hij wachtte op de vloed. Zijn vader was een kuil aan het graven aan het eind van de sleuf. Ze waren gelukkig. Dit was ook niet nu; dit was het verleden. Ik was helemaal de tijd kwijt en begon lichtelijk in paniek te raken. Kon ik nu nog wel op tijd vinden? Wanneer was nu? Ik opende weer een tijd. Ik zag een jongen van een jaar of achttien fietsen. Plotseling, ogenschijnlijk zonder enige reden, stopte hij. Hij stapte af, zette zijn fiets weg, en haalde de dopjes uit zijn oren. Hij hoorde muziek, keek waar de muziek vandaan kwam. De deur van het zaaltje was open; de jongen liep naar binnen. Een meisje speelde viool. Toen ik het eerste oogcontact van de jongen en het meisje zag, glimlachte ik tevreden. Ik had nu gevonden, net op tijd. En ik had het laten gebeuren.