Lid sinds

9 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker

Wekelijkse schrijfopdracht #81 – Het begin of het einde?

10 februari 2016 - 21:51
Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren. Ze moest nu beginnen met schrijven, ook al wist ze niet of het zou lukken. Gewoon wat woorden achter elkaar zetten, hoe moeilijk kon dat zijn? Ze hikte er al zo lang tegenaan. Ideeën lagen klaar in haar hoofd, maar ze kwamen er niet uit. Elke keer als ze het probeerde raakte ze gefrustreerd omdat er niets goeds op het scherm kwam, het was ongeïnspireerd. Rommel was het, woorden zonder inhoud. Dan wiste ze alles weer en voelde zich moedeloos, omdat er uiteindelijk helemaal niets overbleef. Dit kan zo niet langer doorgaan, sprak ze zichzelf streng toe. Je moet het gewoon doen. Doe mee aan de opdracht en dan heb je in ieder geval iets geschreven. Wat maakt het uit of het goed is of niet? Gewoon ergens beginnen. Wat nou winterdip. Het is al bijna voorjaar en het ergste heb je al gehad. Kom op zeg. Ga er tegenaan! De afgelopen maanden was er weinig uit haar handen gekomen. Veel te weinig. Het huis was een puinhoop, nog erger dan anders. Haar to-do-lijst was meters lang. Maar daar kon ze mee leven. Het ergste was haar gebrek aan inspiratie. Of misschien aan rust? Hoe dan ook, ze was het grondig zat. Haar geduld was op. Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
10 februari 2016 - 22:44
@Elin, welkom, je bent in ieder geval dapper en met vallen en opstaan kom je er zeker. :nod: PS: Wél dan volgende week weer schrijven.

Lid sinds

9 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
11 februari 2016 - 13:10
Heel herkenbaar. Dat uitstellen van dingen en het heerlijke gevoel dat het geeft als het dan uiteindelijk van de lijst kan.

13 februari 2016 - 16:53
Hallo Elin, Ik hoop van harte dat je niet jezelf zo aan het toespreken bent, het klinkt als hard werken. Hoe dan ook heb je de wanhoop en de frustratie over het niet lukken van het schrijven goed neer weten te zetten. --Dit kan zo niet langer doorgaan, sprak ze zichzelf streng toe. Je moet het gewoon doen.-- Met bovenstaande zin geef je aan dat ze zichzelf toespreekt. In dat geval mis ik de aanhalingstekens. Dat wordt dan als volgt: 'Dit kan zo niet langer doorgaan,' sprak ze zichzelf streng toe. 'Je moet het gewoon doen. Dan de rest van de gesproken tekst en na 'tegenaan!' sluit je af met een aanhalingsteken. Schrijfcoach Corrie

Siv

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
11 februari 2016 - 21:29
Erg herkenbaar. De hp wil wel, maar heeft geen inspiratie. En dan gaat ze er gewoon voor zitten. Bedankt voor het delen.

Lid sinds

9 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
13 februari 2016 - 18:44
Je hebt niet meer gewacht en bent er voluit voor gegaan, toppie! Heel geslaagd schrijven, met de ik-ben-het-zat- gevoelens er bovenop!

Lid sinds

9 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
15 februari 2016 - 15:16
Jullie zijn allemaal erg vriendelijk, bedankt :) @ Mili: goed idee. Stok achter de deur :) @ Corrie: het is helaas wel autobiografisch, maar wel een beetje aangedikt. Als ik ervan maak: sprak ze zichzelf in gedachten streng toe, kunnen de aanhalingstekens dan wegblijven? Het zijn namelijk gedachten. Maar ik zie nu dat dat idd in strijd is met het toespreken.

Lid sinds

10 jaar 2 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
15 februari 2016 - 15:42
Ai, dat komt wel heel dichtbij! Ik vond het wel grappig dat de hp zegt dat haar geduld op is (dus nu gaat ze schrijven), terwijl ze net daarvoor zegt dat ze misschien een gebrek aan rust heeft (en daardoor niet schrijft). Rust en geduld lijken erg op elkaar, maar welke van de twee heb je nodig om te schrijven? Ik houd wel van dat soort verwarring.

19 februari 2016 - 9:43
@ Corrie: het is helaas wel autobiografisch, maar wel een beetje aangedikt. Als ik ervan maak: sprak ze zichzelf in gedachten streng toe, kunnen de aanhalingstekens dan wegblijven? Het zijn namelijk gedachten. Maar ik zie nu dat dat idd in strijd is met het toespreken.
Lijkt me een prima oplossing. Blijf jezelf vooral toespreken, net zolang totdat het schrijven vanzelf onderdeel uitmaakt van je leven. Ik zou het zelf niet meer willen missen... Schrijfcoach Corrie