#80 Vakantie
Vakantie.
Storm en regen geselden haar hoekhuisje.
Het leek wel nooit meer licht te worden.
Die zwaarte, die verrekte zwaarte. Zij had hem een naam gegeven. Grauw.
Met die naam had ze hem als het ware in beeld gebracht. Haar therapeute had zoiets gezegd: “alles wat je aan het licht brengt treedt uit de schaduw”.
Best mooi gesproken en daarom onthouden?
Schaduw wierp Grauw over haar gedachten.
Doemscenario’s.
Grauw vergezelde haar misschien wel altijd. Ook in vrolijke periodes. Dan de fluistering; ‘wees maar niet zo jolig, dat loopt nog fout af’.
Nu was hij in de hoofdrol. Winter. Winterdip. Net griep gehad.
Geen weerstand. Moe, moe, moe. Nog thuis van het werk, waar zij toch niet gemist werd.
Post. Ook nat geworden. Reclame? Prijs en Reis juichte een kleurrijke aanhef. De feestelijke mededeling kwam wel heel echt over. Nieuwsgierig geworden belde zij een op de brief vermeld telefoonnummer. Na wachten met een trompet aan het oor en het opgeven van gegevens die alleen zij kon weten (verifiëren of u het werkelijk bent mevrouw) vernam zij dat zij een reis had gewonnen en op internet kon inloggen om één van drie bestemmingen aan te klikken. Een reis! Een verre reis. Weg van alles.
Zon, zee, cocktails in de luwte van een bladerdak, bruin worden, een vakantie romance beleven. Een heel andere vrouw zijn.
Deze beelden, zij liet ze voorbij gaan.
Door haar beslagen raam zag zij hoe de fragiele, net uitgelopen krokussen tegen de aarde pletten in het natuurgeweld.
Dat uitzicht paste perfect bij haar stemming, was die stemming, die melancholie, waarin zij nu al weken dieper en dieper wegzakte en waarin zij nu stond. Best stevig stond.
Melancholie, de Blues: Without a word of warning the blues walked in this morning (Aretha Franklin) Dit gevoel, zo bekend. Grauw zo…vertrouwd.
Op zonnige dagen, vooral middagen, voelde zij soms paniek.
De meedogenloze lichtval, muziek uit openstaande ramen, luidruchtige mensen.
Wegwezen en schuilen.
De prijs. Vakantie. 17 dagen.
Kiezen waarheen. Voorbereiden, inpakken.
Hectiek op stations en luchthavens.
Sowieso vliegen, kans op neerstorten. Die dingen gebeuren.
Dan eenzaamheid in zo’n resort waar alle anderen natuurlijk samengaan.
Zij zag zich al alleen aan een tafeltje in een enorme eetzaal.
De krokussen zouden weer opveren. Best mooi perkje iedere lente weer.
Straks even het werk bellen en beter melden. Trek in sterke koffie.
Die donkerte kreeg ineens iets gezelligs. Geborgen.
Storm en slagregens geselden haar hoekhuisje. En dat klopte helemaal.
Grauw zweeg.
Aretha opzetten.
