Hij zit op de bank en denkt na. De tv staat aan, het geluid is uit. Hij heeft net een boterham met pindakaas op, in koken had hij geen zin. Koken vergt wilskracht; hij heeft nog net voldoende wilskracht om zich schuldig te voelen; schuldig over alles. Schuldgevoel is een beroerde prikkel, denkt hij met een vreemd soort voldaanheid. Hij pakt de brief er weer bij, staat op het punt om hem weer een keer grondig te lezen, en besluit dan dat dat niet kan zonder chips en een biertje. Hij sloft weer naar de keuken. Zijn moeder had vandaag gebeld; zijn moeder belt elke zaterdag. Hij had haar niet eens verteld over de prijs. Waarom eigenlijk niet? Omdat ze heel enthousiast zou zijn? Omdat ze zou zeggen dat hij er even lekker uit kan, dat het hem goed zal doen? Enthousiasme is zo vermoeiend. Vorige week was hij met drie oude vrienden naar de film geweest. Hij zou een paar uur ontsnappen uit de dagelijkse ellende. Dat was het idee althans, maar hij kon zijn hoofd er nauwelijks bijhouden, en toen de film was afgelopen was de alledaagse zinloosheid nog tastbaarder dan ervoor. Een week vakantie is als een film. Je bent even weg en daarna is er de peilloze diepte. Vakantie is ook nog eens een slechte film: geen scenario, je weet niet waar je naar moet kijken, slechte acteurs. Acteurs die spelen dat ze heel blij zijn; zo zijn gewone mensen niet. Niet gaan is geen optie, houdt hij zichzelf weer voor. Dit komt op zijn pad, of hij er nou blij mee is of niet; dit moet hij doen. Hij mag dan wel een slappeling zijn; er zijn grenzen. En daarmee komt hij weer op de vraag waar hij al de hele dag over loopt te tobben: wie vraagt hij mee.