Het was weg en toch weer niet. De constante dreiging die dit huis belichaamde had weer geprobeerd zich aan mijn huid vast te hechten. Het ergste was de keuken. De witte tegels hadden zoveel te vertellen, te verraden. Het aanrecht was onvergeeflijk koel en hard. Ik had vaak het genoegen mogen hebben om mijn hoofd ertegenaan gedreund te krijgen, veroorzaakt door scherpe klauwen in mijn nek die duwden, duwden, duwden totdat ik sterren zag. Net zoals de dreiging weg was (en toch weer niet) zo was zij dat ook. Ze rook naar medicijnen, drank en haat. De dikke hammen van benen waar kleine zwarte stoppels uitgroeiden, haar voeten gestoken in Spaanse sloffen. Zelfs de ruwe, vaalblauwe badjas had iets angstaanjagend gehad. Ik slik een stukje verleden weg. Het smaakt naar angst en blijft hangen in mijn keel. Het licht boven mijn hoofd is nog steeds misselijkmakend blauw. Ik laat mijn blik glijden over de attributen in de keuken die zoveel hadden gezien. Zachtjes loop ik naar de koelkast en kijk naar de magneten die eraan hangen. De letters W en K, een kleine gifgroene salamander en een bieropener zaten aan de koelkast geplakt. Na al die tijd. Het huis was ontdaan van onnodige prullaria en ademde een zekere verlatenheid uit, maar die stomme koelkastmagneten hangen er nog steeds. Een humorloze lach borrelde op naar mijn keel, maar ik houd het in. De magneten wekten een zekere nieuwsgierigheid op en ik knijp mijn ogen tot spleetjes. Wat als…? Ik open de koelkast. Leeg. Het licht was niet eens aangegaan. Dat betekende dat ze echt weg was. Moederlief. Ik kon een kleine giechel niet meer onderdrukken. ‘Meneer, wilt u misschien de andere kamers zien?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Ik heb genoeg gezien. Dit is niet het juiste huis voor mij.’