Avond aan avond sluit de man zich op in de garage. Zorgvuldig mengt en positioneert hij het ingekochte kruit en combineert het met pijlen en klappers. Het luistert allemaal erg nauw. Af en toe brengt zijn vrouw hem thee. Ze laat hem begaan, wetend hoeveel het afsluiten van 2015 voor hem betekent. Een jaar dat begon met ziekenhuisgangen, slechtnieuwsgesprekken en bezoekuren. Daarna kwamen de rouwkaarten, na de rouwkaarten kwam de Prozac. En de verlofbriefjes, het omvergooien van glazen, het schreeuwen. Net op tijd, op oudejaarsavond, is de man klaar. Rillend in de onverwarmde garage bevestigt hij het omhulsel: een opengeknipte voetbal. Hij brengt de lont aan en ziet dat het goed is. Vlak voordat de klok slaat, lopen ze samen het verlaten grasveld op. De man legt zijn bom op de middenstip, steekt de lont aan en zet het op een rennen naar zijn vrouw. Arm in arm kijken ze toe hoe de ritselende vonken in de bal verdwijnen. Tien seconden gaan voorbij, twintig, maar er gebeurt niets. Verderop gaan de eerste pijlen de lucht in, maar de man heeft er geen oog voor. Hij kijkt naar zijn eigen, uitgedoofde bom, zakt op zijn knieën en huilt. De vrouw legt een hand op zijn schokkende schouder en trekt hem op. Sjokkend verlaten ze het veld. Dan klinkt achter hun ruggen een oorverdovende knal. Ze draaien zich om en zien een knetterende vuurbal die hun wangen doet gloeien. Uit de vuurbal stijgt een pijl omhoog. Zwijgend volgen ze de baan van de pijl, tot die hoog aan de hemel in tientallen rode lichtjes uiteenspat. Bij de man en de vrouw breekt een grijns door de tranen. Ze omhelzen elkaar. ‘Nu kan er een streep onder,’ zegt de man. De vrouw knikt. ‘Gelukkig nieuwjaar, lieverd.’