#78 de goden zelve wenen

In het eerste stukje zet je een mooie sfeer neer met de teksten en bouw je de spanning goed op. Helaas vind ik het plot te simpel waardoor ik teleurgesteld naar het einde toe lees. Begin bij een tijdsprong op een nieuwe regel, dat maakt het verhaal duidelijker. Ik voel het ongeduld van de HP. :)

marietje ik snap wat je bedoeld....ik zat plots aan teveel woorden en moest er snel een eind aan breien..

marietje ik snap wat je bedoeld....ik zat plots aan teveel woorden en moest er snel een eind aan breien..

:thumbsup: Schrijf het verhaal in jouw benodigde hoeveelheid woorden. Ik denk zeker dat het potentie heeft met zo'n sterk begin. :nod:

fijn dat het begin aanspreekt.... tis trouwens echt gebeurd een paar weken geleden.

Ja, uit het leven gegrepen. Erg realistisch, tot aan het eind, dat je je afvraagt of die jongen nog leeft. Ik ben het met Marietje eens, heel sterk de sfeer neergezet.

na de aanmoediging van Marietje heb ik er toch wat meer woorden van gemaakt...ik laat jullie de nieuwe versie ook lezen :) Het is al laat als ik naar huis fiets. Vochtige lucht laat een waaier aan kleine druppels achter op mijn gezicht terwijl ik de zinnen repeteer. ‘ Dan is de dood als een verliefde omhelzing, die pijn doet en verlangt wordt.’ Ik herhaal luidop zin voor zin mijn tekst van de scene die we gerepeteerd hebben. Het lichtje van mijn fiets knippert fel zodat mogelijke weggebruikers me zien komen nog voor ik er ben. ‘Los u op in regen, zware wolk, dan pas kan ik zeggen.’ ‘De goden zelve wenen.’ Ik fiets de hoek om, bijna thuis, als ik een jongen op de stoep zie liggen. Snel kijk ik om me heen, ik ben alleen. Alleen met een jongen die roerloos op het voetpad ligt. ‘Meneer.’ ‘Meneer, gaat het?’ Stomme vraag, hoe zou het gaan als je in de kou voor dood op de stoep ligt maar er schiet me niks gepaster te binnen. O, kan je spreken, ik hoor, hoe je de grote Caesar voor kortzichtige ezel scheldt. Zou hij dronken zijn, of drugs? Een jongen van 25 max 30 jaar krijgt toch geen hartaanval?. Stilte, enkel het lichtje knippert haastig verder. Mijn fiets laat ik achter midden op de weg en loop voorzichtig naar de jongen toe. Bloed, zijn hoofd bloed een beetje, zou hij geslagen zijn, gevochten? Ik kijk rond, niemand te zien, geen mogelijke aanvaller. Wees trots nu dood, want in uw armen rust de heerlijkste, dan komen er twee mannen de hoek om. ‘ Kom, er ligt hier iemand’, mijn stem klinkt hoog. De mannen kijken weg en lopen stevig door. Bel een ambulance, denk ik, ja maar is dat wel nodig, wat denk je zelf, de politie misschien, slimmeke die kunnen toch ook niks anders doen dan de ambulance bellen. O kom dan, snel voleind, ik voel je nauwelijks. Onhandig grabbel ik met mijn handschoen in mijn tas, steek mijn hand in mijn mond om met mijn tanden de handschoen van mijn hand te trekken en zoek opnieuw. Veel te lang duurt het voordat ik blauwe lichten de straat in zie schijnen. Op deze vuige wereld, o vaarwel. Alsof het afgesproken is stroomt de straat vol met mensen terwijl de jongen de ambulance ingeschoven wordt. Snel fiets ik naar huis. ‘Je bent laat, hoe ging de repetitie?’ vraagt mijn man als ik doornat de woonkamer binnenkom.

han73, je zat plots aan teveel woorden zeg je in #2. Maar het zijn jouw woorden, jouw zinnen. En daarmee jouw keuzes. Suggesties voor schrappen dan wel compacter maken.

Vochtige lucht laat een waaier aan kleine druppels achter op mijn gezicht terwijl ik de zinnen repeteer. ‘ Dan is de dood als een verliefde omhelzing, die pijn doet en verlangt wordt.’ Ik herhaal luidop zin voor zin mijn tekst van de scene die we gerepeteerd hebben.

Een waaier van kleine druppels slaat op mijn gezicht terwijl ik mijn tekst repeteer. ‘ Dan is de dood als een verliefde omhelzing, die pijn doet en verlangD wordt.’

Het lichtje van mijn fiets knippert fel zodat mogelijke weggebruikers me zien komen nog voor ik er ben.

'Mijn fietslampje knippert fel zodat weggebruikers me kunnen zien.'

Snel kijk ik om me heen, ik ben alleen. Alleen met een jongen die roerloos op het voetpad ligt.

Ik kijk om me heen: niemand. Alleen die roerloze jongen op het voetpad.' enz. Op die manier heb je aan minder woorden genoeg - en heb je ruimte voor een plot. Het schuldgevoel van de HP de volgende morgen! Denk aan: 'De val' van Albert Camus. Het verhaal heeft zeker een dergelijke potentie (Tip: bewaar de herschrijf voor een wedstrijd)

Het is al laat als ik naar huis fiets. Vochtige lucht laat een waaier van kleine druppels achter op mijn gezicht terwijl ik de zinnen repeteer. ‘ Dan is de dood als een verliefde omhelzing, die pijn doet en verlangd wordt.’ Ik herhaal luidop, zin voor zin, mijn tekst van de scene die we gerepeteerd hebben. Het lichtje van mijn fiets knippert fel zodat mogelijke weggebruikers me zien komen nog voor ik er ben. ‘Los u op in regen, zware wolk, dan pas kan ik zeggen: ‘de goden zelve wenen.’ Ik fiets de hoek om, bijna thuis, als ik een man op de stoep zie liggen. Snel kijk ik om me heen, ik ben alleen. Alleen met een man die roerloos op het voetpad ligt. ‘Meneer.’ ‘Meneer, gaat het?’ Stomme vraag, hoe zou het gaan als je in de kou voor dood op de stoep ligt maar er schiet me niks gepaster te binnen. Zou hij dronken zijn, of drugs? Een jonge man van 25 - 30 jaar krijgt toch geen hartaanval?. Stilte, enkel het lichtje knippert haastig verder. Mijn fiets laat ik achter midden op de weg en ik loop voorzichtig naar de roerloze gedaante toe. Bloed, zijn hoofd bloed een beetje, zou hij geslagen zijn, gevochten? Ik kijk rond, niemand te zien, geen mogelijke aanvaller. Dan komen twee mannen de hoek om lopen. ‘Kom, er ligt hier iemand’, mijn stem klinkt hoog. De mannen kijken weg en lopen stevig door. Bel een ambulance, denk ik, ja maar is dat wel nodig, wat denk je zelf, de politie misschien, slimmeke die kunnen toch ook niks anders doen dan de ambulance bellen. Ik grabbel met mijn handschoen in mijn tas, steek mijn hand in mijn mond om met mijn tanden de handschoen van mijn hand te trekken en zoek opnieuw. Veel te lang duurt het voordat ik blauwe lichten de straat in zie schijnen. Alsof het afgesproken is stroomt de straat vol met mensen terwijl de man de ambulance ingeschoven wordt. Snel fiets ik naar huis. Zou hij nog leven?.

Han, Ik ben zo vrij geweest je tekst een beetje aan te passen (zie citaat). Je hebt zo'n eigen stijl van schrijven dat ik er niet teveel aan gesleuteld heb. Het kan zijn dat zinnen volgen de gangbare technische regels niet goed zijn maar eerlijk gezegd maakt mij dat niet altijd wat uit. Je hebt een bepaalde snelheid en het zou jammer zijn wanneer die door bepaalde regels zou verdwijnen. Maar hé dat is maar mijn mening. Ik heb je verhaaltje weer met plezier gelezen :) :thumbsup:

he janp, bedankt voor je tips...... een bedenking waarom zou de HP zich schuldig moeten voelen?????? ze heeft en ambulance gebeld meer kon ze niet doen toch? of is dat niet duidelijk in het verhaal, geeft het de indruk dat ze zonder iets te doen wegfietst, dat zou ook kunnen natuurlijk

hoi willemina, wauw bedankt voor je uitgebreide feedback. ja ik weet dat ik volgends de regels veel niet juist doe. Ik schrijf heel erg zoals ik denk, snel....Dat komt ook omdat ik alles zie en het zo rap mogelijk op papier wil krijgen. Maar ik vind het leuk om te horen dat ik een eigen stijl zou hebben dat is een heel mooi compliment :))

he janp, bedankt voor je tips...... een bedenking waarom zou de HP zich schuldig moeten voelen?????? ze heeft en ambulance gebeld meer kon ze niet doen toch? of is dat niet duidelijk in het verhaal, geeft het de indruk dat ze zonder iets te doen wegfietst, dat zou ook kunnen natuurlijk

Han73. Dat schuldgevoel is een tip voor een plot. HP twijfelt zolang, dat iemand anders al heeft gebeld. Over die twijfel ontstaat een schuldgevoel dat gaat knagen en uiteindelijk haar leven beheersen: ze kan zich niet meer concentreren, haalt haar toneelteksten door elkaar, maakt ruzie met haar man. En zie: de geboorte van een existentiële roman :)

janp,......ha jij denkt al verder :-D ik weet niet of ik het ooit haal tot een roman...mijn hoofd gaat zo snel en ik ben rap uitgekeken op een verhaal (dat ik zelf schrijf) al heb ik wel iets liggen dat als ik er de moed voor vind het te perfectioneren een manuscript zou kunnen zijn...... maar bedankt, ik houdt het in mn achterhoofd en als het niet verdwijnt onder het stof laat ik het je weten.

Beste Han, Interessant verhaal dat nog wel een ruwe diamant is op een aantal punten. Het ontbreekt om te beginnen aan wat focus: wat is het punt dat je wilt maken? Wat is de relatie tussen de titel c.q. de eerste alinea's en de scène met de jongen op straat? Als je dat scherp hebt zal goed te zien zijn wat belangrijk is en wat geschrapt kan. Zoals het er nu staat, zou dit er zonder meer uit kunnen zonder betekenisverlies: "Ik herhaal luidop zin voor zin mijn tekst van de scene die we gerepeteerd hebben. Het lichtje van mijn fiets knippert fel zodat mogelijke weggebruikers me zien komen nog voor ik er ben." Het is naar mijn gevoel nu een scène zonder veel richting. Als je de hp een duidelijk conflict geeft en daar de gevolgen van toont, zou het verhaal bovendien spannender worden. Let ook op de precisie in je formuleren. Bijvoorbeeld: "Stilte, enkel het lichtje knippert haastig verder." 'Enkel' suggereert dat het lichtje afdoet aan de stilte, maar het lichtje maakt geen geluid. Hopelijk kun je hier wat mee!

Mooi verhaal. Ik zie je daar staan met je handschoen in de mond en een wervelwind aan gedachten. (Aan de suggesties van Jan heb ik ook heel veel gehad om compacter te leren schrijven)

Goed verhaal, mooie woorden, alle overwegingen die spelen vind ik heel realistisch. In je tweede versie heb je nog meer toneelteksten verwerkt en dat vond ik lastig lezen. Het is op zich wel een goed idee denk ik, want het geeft de gedachtegang kleur, maar ik denk dat het onderscheid duidelijker kan aangeven. Misschien door deze cursief te zetten? Verder mis ik wat komma's. Je eerste versie vond ik beter te volgen door die twee dingen, maar het idee van een uitbreiding vind ik wel goed.

Ben A, Ik zou het verhaal willen gebruiken om er een lang verhaal van te maken dus je tips worden dankbaar aangenomen! Binnen de 300 woorden was het (voor mij) niet mogelijk er nog een conflict in te steken voor de HP. Ik besef dat ik nu enkel een gebeurtenis beschrijf die op zichzelf staat en nergens naar toe gaat. als ze naar huis fietst, is het verhaal op.... meta, en eline, ook jullie bedankt om te lezen. Ja ik heb al veel geleerd om toch al een beetje compacter te leren schrijven en blijf graag verder leren :)