Een plons zet ons in beweging. 'Het komt van boven.' 'Is er wat gevallen?' 'Mijn moeder zou een bad nemen.' We kijken elkaar kort aan en snellen de trap op. Ook dat nog, op slot. Mijn man bedenkt zich niet, zet er meteen zijn schouder tegen en valt met deur en al de badkamer binnen. Met een lenig hupje spring ik over hem heen. Klaar om een helpende hand uit te steken. Schoonmama ligt te spartelen in bad, bubbeltjes schuim komen uit haar mond, ze rolt met haar ogen tot alleen het wit nog zichtbaar is. Ongecontroleerd schopt ze om zich heen, spastisch. 'Mam!' Streng spreek ik haar toe, als was ze een klein kind. 'Wat heeft u er een gigantische troep van gemaakt. En moet dat nou, zoveel badschuim gebruiken dat u gewoon belletjes blaast?' Gerochel is het antwoord. 'Zie je dan niet wat er mis is? Mens, ze heeft weer een aanval. Doe wat!' Mijn man schreeuwt het me toe. Even blijf ik in shock staan, het is ook al zo lang niet meer gebeurd, dan kom ik in actie. Storm naar beneden, graai om me heen en in recordtijd ben ik weer boven. Mijn armen vol sokken, onderbroeken en slipjes, ik kon zo snel niets anders vinden. Kwak het hele zootje bij schoonmama, strooi er wat poeder bij en kijk tevreden toe, hoe zij al schoppend tekeergaat. 'Gelukkig, nog net op tijd!' Mijn man slaakt een dankbare zucht.