Shit, daar lag ik dan. Het was weer gebeurd. En weer door mijn eigen eigenwijsheid. Roy had me nog gewaarschuwd! Maar ik dacht dat het wel mee zou vallen en had hem genegeerd. En daar plukte ik nu de wrange vruchten van. Ik proefde het bloed in mijn mond en voelde de spierpijn door de krampen al opkomen. Toen ik mijn ogen opsloeg, zag ik de vage gezichten om mij heen, mensen die over me heen bogen, als één grote blur. Ik probeerde me te focussen en zocht mijn beste vriend. Op de gezichten van de meeste mensen was angst te lezen, zag ik zodra mijn zicht wat beter werd. Bij sommigen zelfs walging. Ja, een smakelijk gezicht is het niet, iemand die als een losgeslagen mafkees over de grond rolt, schopt, kwijlt, bloedt en soms zelfs plast, zoals ik nu bemerkte. Een klein kind stond angstig te huilen, Roy liep naar haar toe om te troosten. Ik riep hem, hij was de enige die me kon helpen. We moesten maar eens naar huis gaan, omkleden. Roy stond, in mijn ogen, tegelijkertijd verdrietig en triomfantelijk te kijken, alsof hij zei: ‘arm mens, ik zei het je toch?’ De sok hing in zijn mond, een beetje kwijl droop erlangs. Behulpzame mensen probeerden hem tegen te houden, maar ik had hem nodig, mijn steun en toeverlaat, mijn hulphond.