'Waarom wilde u geen ui, oma?' Lizetje houdt het broodje haring in haar kleine handen. Ze had de kleur van het vorkje gekozen. Roze. Want oma is een meisje. 'Geef maar hier, schat.' Mama neemt het plastic schaaltje uit Lizets handen en schuift het broodje haring in de blender. Met een houten lepel schraapt ze al het zuur van het schaaltje. Oma's handen trillen. Haar vingers grijpen naar de lucht. Papa schuift een stoel naast oma. Hij klopt een paar keer op zijn knieën: het teken dat Lizetje op zijn schoot mag zitten. Hij gaat een verhaal vertellen. Waarom oma geen ui wilt. 'Vroeger, toen oma klein was... toen was er oorlog.' Lizetje kijkt naar oma. Ze probeert zich haar voor te stellen als 'klein'. Oma kijkt naar het strikje in Lizetjes haar. Ze maakt smakkende geluidjes en lijkt op iets te kauwen. Lizetje vraagt zich af wat oma in haar mond heeft. 'In de oorlog was iedereen arm. Oma en de andere kindertjes hadden geen speelgoed en aten alleen maar goedkope groenten en geen vlees.' De blender bromt en maakt een papje van het broodje haring. Oma heeft geen tanden meer en als ze zich verslikt dan gaat ze misschien wel dood. Wanneer de blender zwijgt, vertelt papa verder. 'Als oma verjaarde, dan kreeg ze van háár papa een pop. Die had hij zelf gemaakt. Het lijfje bestond uit vodden en een stok. Het hoofd van de pop was een grote ui met getekende ogen.' Lizetje kijkt naar oma die haar trillende vingers in haar mond steekt. Een straaltje speeksel ontsnapt via haar kin. Ze maakt een raar geluid. Papa knijpt zacht in Lizetjes arm. 'Als oma nu een ui ziet, dan denkt ze aan de oorlog. Daarom wil oma geen ui.' Mama doet oma een slabbetje om en laat haar het papje drinken uit een beker. Lizetje kijkt naar papa. Ze denkt diep na. 'Mama zei dat oma anders veel scheetjes moet laten.' Een klodder haringpap valt uit oma's mond naast het slabbetje op de zetel. Mama gaat naar de keuken om een doekje te halen.