“Godverdomme, ik neem het niet mee hoor mam.” “Waarom niet Simone?” “Weet ik veel. Ik wil gewoon niet dat je nog voor oma zorgt. Zij heeft je hartstikke veel pijn gedaan en doet dat eigenlijk nog door niets aan haar gedrag te veranderen.” “Och lieverd, ik heb inmiddels wel geleerd dat ik niets aan haar gedrag kan doen. Alleen aan dat van mezelf, en dat is soms al moeilijk genoeg. Simone, als wij het niet meenemen, doet iemand anders het wel. Ga nu die boodschappen maar even halen." “Laat iemand anders het dan doen. Je kan haar best laten barsten. Dat is je goed recht.” Monique neemt haar dochter in haar armen. “Simoontje, dat wil ik niet. Ik wil haar niet laten barsten. Ik denk dat ik ermee om kan gaan.” Als Simone dan toch gaat, denkt ze na over haar moeder en haar oma. Er glipt een traan over haar wang die ze snel weg veegt. Haar benen voelen zwaar en er ligt een steen op haar maag. Ze denkt aan de woedeaanvallen van haar moeder en de manier waarop ze Simone soms wegduwde als die nabijheid zocht. Haar moeder realiseert zich niet dat zij ook last heeft van de schade die haar oma heeft aangericht. De steen in haar maag valt in gruis uiteen als Simone een besluit neemt. Ze maakt een prop van het boodschappenbriefje en gooit het weg. Ze loopt verder over de markt en koopt heerlijke verse groenten en komkommer. Ze neemt bij de bakker verse warme appelflappen mee voor haarzelf en haar moeder. Ze glimlacht, ze heeft zin om haar moeder te verrassen. Bij de supermarkt haalt ze mie en als ze langs het bier loopt steekt ze haar middelvinger op. 'Die is voor jou, oma. Het wordt tijd dat iemand jouw alcoholpatroon eens doorbreekt.'