Broodje haring zonder ui Marlies klost de trap op. ‘Zijn jullie klaar? Papa komt zo van zijn werk.’ Uit de badkamer klinkt een onverstaanbare bariton. Uit een kamer verderop gilt een tienermeisje: ‘Ik heb niks om aan te trekken!’ Beneden klinkt een claxon. Marlies klost de trap weer af. ‘Zijn de kinderen zover?’ De echtgenoot kust haar vluchtig. ‘Ja, bijna - ook goeiemorgen, Anton.’ Marlies pakt haar jas van de kapstok. Een staccato van klappende autodeuren. De auto start. Na twee uur komen ze in het kleine stadje aan. ‘Wie wil er een broodje haring?’ Marlies herinnert zich ineens de overheerlijke visboer op het hoekje bij haar oude school. Iedereen is voor. ‘Iedereen twee?’ Weer is iedereen voor. ‘Neem ook twee mee voor moeder, zonder uitjes.’ De man trekt zijn portemonnee. Vier personen en tien broodjes haring komen bij oma aan. De deur gaat met een gul gebaar open. Oma is blij. Marlies laat de plastic tas met de broodjes vallen in de gang. ‘Zet je tas maar onder de kapstok, kind.’ Twee rondjes thee en twee taartjes later roept Anton: ‘Oh ja, haring, wie wil er een broodje haring?’ Oma krijgt het zuur van vette vis. De tienerjongen kijkt afkeurend. ‘Ik zit nog vol met taart.’ Het tienermeisje: ‘Nee, nog even niet, pap.’ Man en vrouw beginnen te kauwen. ‘Lekker hoor!’ zegt Marlies genietend. ‘Ja, uberlekker,’ antwoordt de man gesmoord. Haring en brood strijden om voorrang in het kauwproces. De rest blijft hardnekkig broodjes weigeren. ‘Zonde,’ zegt Marlies en neemt nog een broodje. ‘Eten gooi je niet weg en oude haring smaakt niet,’ zegt Anton en kauwt moedig voorwaarts. Er zijn nog broodjes over. Oma wil echt niet. ‘Ik krijg het zuur van vette vis,’ ze herhaalt het als een toverspreuk. ‘Zullen wij dan maar?’ Marlies kijkt naar Anton. ’s Nachts, in het grote bed van oma, droomt Marlies van scholen haringen. Ze zwemmen de kamer binnen, haar mond binnen, ze glibberen tussen haar benen en over haar buik. Met een gil wordt ze wakker. Ze zweet, ze glinstert als een vette haring. In haar mond gulpt een zee van vuur.