Elke dag doet hij zijn boodschappen in de winkel. Dat is goed voor hem, zeggen ze, dan is hij er even uit. En ze geven hem een lijstje mee. Maar hij is niet gek, hij weet heel goed dat er meer is dan alleen die boodschappen. Hij kan prima zelf verzinnen wat hij nodig heeft, waarom geven ze hem dan een lijstje mee? Nee, de boodschappen van zijn lijstje vormen samen ook een boodschap. Een geheime boodschap. Al een aantal weken houdt hij onopvallend het winkelpersoneel in de gaten. En de andere klanten. Aan wie speelt hij berichten door? Hij komt er niet uit. Wie het ook zijn, ze spelen hun spel goed. Vrijwel niemand zou ze door hebben, maar ze hebben buiten hem gerekend. Hij mag dan niet weten wat hun plannen zijn, maar hij zal er niet willoos aan meewerken. Vandaag zal hij ze hebben. Vandaag zal hij zich niets aantrekken van zijn lijstje en zelf bepalen wat hij koopt. Dat zal ze in verwarring brengen, hun hele berichtenverkeer verstoord. Maar wat zal hij kopen? Ze had al een keer aan hem gevraagd of ze hem kon helpen, maar het leek of hij haar niet hoorde. Nu stond hij al zo’n twintig minuten besluiteloos bij de vleeswaren. In zijn hand had hij een boodschappenlijstje. Ze pakte het briefje, verzamelde de boodschappen die erop stonden, deed ze in zijn mandje en begeleidde hem naar de kassa. Daar leek hij tot zichzelf te komen. Hij betaalde, stopte zijn boodschappen in zijn tas, en liep ogenschijnlijk monter de winkel uit. Al die tijd had hij niets gezegd. Ze keek hem lang na.