Eigen schuld dikke bult Ze belt naar mijn gynaecoloog om te zeggen dat ik vroeger aan anorexia leed. Ik had het kunnen weten, ze vindt me kennelijk nog steeds zo bijzonder dat ze denkt maar in me te moeten blijven wroeten.  Speciaal voor de buitenwereld maakt ze sappige verhalen, veel lekkerder dan haar eigen jus ooit was. Ik lig op de OK en mijn veel te kleine hummeltje huilt. Gelukkig, dat is een goed teken, zeggen ze! Vanachter mijn scherm krijg ik weinig zicht op mijn geboorte. "Is het heel en gezond?" schreeuwt mijn binnenste terwijl de navelstreng wordt doorgeknipt door de vader. Ja. Later komt de visitie. Zij komt ook. Het is haar schuld. Dat weet ik. 2200 gram baar ik. Mooi is het wel maar zij maakt het zo lelijk. "Het past net in mijn hand", is het eerste dat ze zegt. "Net een flink pak suiker." Geeft zij mij de schuld van haar lage geboortegewicht of geef ik haar de schuld van mijn slechte opvoeding? Mijn moeder geniet ervan. De buitenwereld zal het nooit merken. Maar mijn binnenstebuiten gekeerde baarmoeder wel. Die bleek uit nader onderzoek blakend gezond; mijn moeder niet. Zij is een hypochonder. Toen ik nog lang niet toe was aan baren; nog niet eens echt puberde, las ze stiekem in mijn dagboek. Die messen in mijn onderbuik vergaf ik haar nooit. Ik zinde op wraak maar durfde nooit terug te steken. Nooit echt. Nu ben ik volwassen. Zelf moeder. Mijn hummeltje is zelf al een puber. Ik geniet van haar. En van mijn moeders toestand. Het is best erg hoor dat ik sinds kort geen vader meer heb. Maar ik gun het haar wel. Mijn moeder kan zich nu ongestoord en ongestraft mengen in onze levens. Ze kan het alleen niet meer delen. Weet zij veel dat het over leven gaat?