# 75 - De hand van Fatima

Fatima had er als meisje van gedroomd vijf kinderen te hebben. Zij kreeg er twee. De eerste heette Hamsa en omdat Fatima zich de naam kon herinneren, noemde ze de tweede Hamsa. De oudste miste een duim en had ogen als aangetaste sterren. De handen en ogen van de jongste waren zoals die van haar. Wie de vaders van de kinderen waren, kon zij zich niet herinneren. Mannen kwamen zoals zij gingen. Na de laatste verscheurende bevalling trok Fatima blauwe vegen over de deurpost met kleurstof van de indigostruik. Een mezoeza hing zij schuin aan een spijkertje. Zo hield zij de demonen buiten en werd haar buik niet dikker. Haar Hamsa’s werden groter terwijl zij vis uit de rivier ventte. De jongens verdroegen elkaar amper. De oudste wilde van alles weten, de jongste blies padden op. Fatima sloeg hen met zwiepende rietstengels; in hun ogen begon vuur te smeulen. De oudste ging weg om nooit meer terug te komen. De jongste ging weg om terug te komen. Met een bomgordel nam hij en passant zijn moeder mee.