Ik wil de mensen altijd graag laten weten hoe erudiet ik wel niet ben. Op feestjes en zo. Maar dan vergeet ik het woordje ‘erudiet’. Dan vertel ik maar wat anders. Dat ze lekkere toastjes palingworst hebben, bijvoorbeeld. Je zou denken dat Marieke mij wel te hulp zou schieten, maar ho maar. Niks. Altijd maar zelf doorpraten; nooit aandacht voor mijn situatie. Ze weet toch dat ik dit soort feestjes haat. Zie haar nou zitten. Haar mond heeft geen seconde stilgestaan en geen zinnig woord gezegd. Thuis gaat het ook maar door. Met die rare mond van d’r. Dat ik die ooit gezoend heb! Ik moet er niet aan denken. Het lijkt een soort vuilniswagen die praat terwijl het ene hapje na het andere vergruisd wordt. Laatst lag ze voor de bank op de grond. Was ze haar trouwring kwijt. Hoe dat kan, mag joost* weten. Ik dacht dat er een walvis gestrand was**, tot het tot mij doordrong dat ik misschien mond-op-mondbeademing zou moeten geven. Van schrik kreeg ik steken in mijn hartstreek. Ondanks dat toch nog wat geprobeerd. Gewoon met de slang van de stofzuiger op de blaaskant, lucht naar binnen geblazen. Omdat ik een mensenvriend ben. Marieke ziet dat niet. Die begon gelijk te schelden. Wat ik aan het doen was? Wat denk je? Je nog verder opblazen? Deze palingworst is trouwens niet te vreten. Maar ik houd mijn mond. Mijn dag komt nog wel. Trek ik die slang er niet meer uit. *joost als aanduiding van de duivel; geen eigennaam **dit grapje heb ik van een Amerikaanse oud lerares die dit over zichzelf zei: “I feel like a beached whale!”