De smakelijke finale Deze kerstavond zat Cor met Tamara in een sfeervol restaurant met gedempte pianomuziek en kaarslicht. De wijn vloeide rijkelijk. Tot het dessert had het echtpaar weinig tegen elkaar gezegd maar nu begon het Tamara te irriteren. “Cor, we hebben de laatste tijd erg langs elkaar heen geleefd. Dat kan zo niet langer. Ik ben niet oprecht en jij ook niet. Vertel me, in godsnaam, wat er aan de hand is.” Cor at onverstoorbaar door. “Luister, hier moet een eind aan komen. We moeten de feiten onder ogen zien, Cor.” Nu keek Cor wel op. Hij wees met zijn mes naar haar bord. Ze had nog geen hap genomen. “Zou je eerst niet eens je toetje opeten?” “Cor, houdt nou toch op met die komedie. Hans is nu twee maanden verdwenen en jij weet er meer vanaf.” Cor depte zijn mond af met zijn servet, waarbij hij Tamara ijskoud aankeek. Nog een minuutje, en dan zou hij het touw doorknippen waaraan Tamara nu nog bungelde. En ze zou vallen, keihard vallen. “Ik heb je minnaar vermoord.” “Wat?” Nu zag hij Tamara wit wegtrekken. Ongeloof en verdriet straalde van haar gezicht af. De rollen waren omgedraaid, hij was niet langer het slachtoffer die ze besodemietert had. “Smaakt het?” vroeg de serveerster. Cor knikte. Dit had hem zeker gesmaakt. “Goede wijn, trouwens”, glimlachte Cor en hij hief zijn glas op naar Tamara, die er half versuft bij zat.