#74

HET ALLERLAATSTE AVONDMAAL Na die laatste maaltijd sprak Hij tot Zijn Leerlingen :”Gaat, en vermenigvuldigt u!” Daar lustten de apostelen wel pap van. Alleen bij Judas schoot deze boodschap in het verkeerde keelgat. De anderen verlieten handenwrijvend de zaal. Hij bleef achter met Maria Magdalena. Een dienaar dekte stilzwijgend een tafeltje voor twee. Schuw tikte iemand aan de deur. “Ja?” sprak Jezus luid. “Wij zijn Jehova’s getuigen. Gelooft U in de verrezen Heer?” vroeg een bedeesd stemmetje. “Jullie zijn vier dagen te vroeg!” baste de Heer terug. Daarop fluisterde Hij in haar oor :”Neemt het er van! Want dit is Mijn lichaam, dat aan u gegeven wordt.” Maria Magdalena verlangde hevig naar Zijn lichaam. Maar Hij stopte wéér zo’n klef stukje brood in haar handen. Toch liet ze het in haar mond glijden. Het plakte, net als daarstraks, opnieuw vreselijk irritant tegen haar verhemelte. Hij merkte haar walging en vroeg :”Eet je liever vis? Ik heb nog ergens wat restjes van twee vissen.” “Spa blauw,” lispelde ze de dienaar toe. Maar nog voor die haar beker op tafel zette, veranderde Hij de inhoud in wijn. Weer prevelde Hij in haar oor :”Drinkt hiervan, dit is Mijn bloed”. Subtiel rook ze aan de graal. “Dit is écht bloed!” sidderde de arme maagd, “Moet ik die tot op de bodem ledigen?” Toen hoorden ze iemand ruw op de deur bonken en onmiddellijk daarna stormde Da Vinci binnen! Die zag meteen dat hij te laat was. Vloekend draaide hij zich om. Uiteindelijk neigden ze toch verlekkerd naar elkaar. Maar opeens ging de telefoon. En een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn, verontschuldigde zich voor 't verkeerd verbonden zijn en Hij dacht bij Zichzelf :''Waarom nu, waarom Ik, waarom?'' …Hosanna! Vier dagen later bedacht Maria Magdalena :”Toch een ingewikkeld man!” Massagraal