#74 Jammie jammie

"Moet die kleine Fonzie ook een slabbetje om? Mijn lieve kleine honnepon. Nee, dat hoeft-ie niet hè? Mijn lieve poppiedoppie. Mijn lekkere dropvetertje hoeft geen slabbetje, en ook geen vorkje of een mesje. Nee, mijn mannetje hoeft dat niet." Maxi dribbelt naar haar vaste plek aan de eettafel nadat ze Fonzie op zijn lichtblauwe kussentje heeft gezet, recht tegenover haar. Zijn snoetje komt net boven de tafel uit. "Nu gaat mammie Maxi lekker 'jammie jammie' doen. Moet jij mooi stil blijven zitten, lieve Fonzie, afgesproken?" Ze zet het geluid van de Cd-speler aan. Hem laten opzetten had natuurlijk ook gekund, maar dat gewroet in zijn lijf had haar tegen de borst gestuit. Negen jaar geleden haalde Maxi Fonzie weg bij de fokker. Wat een ellende in het begin. Bijna ieder uur gingen bij puppy Fonzie de sluisdeuren open. Ze had er niet aan gedacht een mandje te kopen en een hondenriem. Ze kwam bij de fokker met enkel goede bedoelingen. Ze kreeg een lapjesdeken mee naar huis, en het advies een boek over de opvoeding van honden te lezen. Dat had ze niet gedaan maar het was uiteindelijk best goed gekomen. Fonzie werd haar vaste disgenoot. Ze hield van zijn geslurp en gesmak. Het klonk intens genietend. Helaas hield zijn hart het dit jaar voor gezien. De staande klok had net de twaalfde slag geslagen, toen Fonzie een keer kreunde en meteen vertrok. Ze overgoot zijn lijf met tranen, wiegde het in haar armen tot ze stijf werd, stond op en nam een besluit. Ze ging naar de winkel, liet zich voorlichten, schafte een 3D printer aan en maakte een 'bouwtekening'. Twee weken later had ze verrukt haar nieuwe Fonzie uitgeprint. Op internet vond ze, na lang zoeken, het juiste slobbergeluid. #74 Jammie jammie (herschrijf) "Moet die kleine Fonzie ook een slabbetje om? Mijn lieve kleine honnepon. Nee, dat hoeft-ie niet hè? Mijn lieve poppiedoppie. Mijn lekkere dropvetertje hoeft geen slabbetje, en ook geen vorkje of een mesje. Nee, mijn mannetje hoeft dat niet." Maxi dribbelt naar haar vaste plekje aan de eettafel nadat ze Fonzie op zijn lichtblauwe kussentje heeft gezet, recht tegenover haar. Zijn snoetje komt net boven de tafel uit. "Nu gaat mammie Maxi lekker 'jammie jammie' doen. Moet jij mooi stil blijven zitten, lieve Fonzie, afgesproken?" Ze reikt naar het knopje van haar Cd-speler en zet die aan. Hem laten opzetten had natuurlijk ook gekund, maar dat gewroet in zijn lijf had haar tegen de borst gestuit. Negen jaar geleden haalde Maxi Fonzie weg bij de fokker. Wat een ellende in het begin. Bijna ieder uur gingen bij puppy Fonzie de sluisdeuren open. Ze had er niet aan gedacht een mandje te kopen en een hondenriem. Ze kwam bij de fokker met enkel goede bedoelingen. Uiteindelijk was het nog best goed gekomen. Fonzie werd haar vaste disgenoot. Ze hield van zijn geslurp en gesmak. Het klonk intens genietend. Helaas hield zijn hart het dit jaar voor gezien. De staande klok had net de twaalfde slag geslagen, toen Fonzie een keer kreunde en meteen vertrok. Ze overgoot zijn lijf met tranen, wiegde het in haar armen tot ze stijf werd, stond op en nam een besluit. Ze ging naar de winkel, liet zich voorlichten, schafte een 3D printer aan en maakte meteen een 'bouwtekening'. Twee weken later had ze verrukt haar nieuwe Fonzie uitgeprint. Op internet vond ze, na lang zoeken, het juiste slobbergeluid.