“Wat doe je nou?” Geschrokken keek hij haar aan. “Wat?” vroeg ze. “Dat kan toch niet.” “Waarom niet?” “Het hoort niet!” Vanuit zijn ooghoeken keek hij rond, verwachtte dat tientallen ogen op hun tafeltje gericht zouden zijn, maar niemand leek ook maar de minste interesse te hebben. Ze haalde haar schouders op. “Het is niet hygiënisch,” zei hij. “Hoezo niet,” zei ze, “de mensheid heeft duizenden jaren met zijn handen gegeten. Nooit een probleem.” Hij wist even niet wat hij moest zeggen. “Je ziet je eten, je ruikt je eten. Waarom zou je je eten niet voelen? Voelt lekker.” Stilte. “Hoe eet je dan je soep?” “Daar kom je wel achter.” Hij wachtte even. Legde dan zijn bestek resoluut naast zijn bord. Graaide met zijn hand in de boeuf bourguignon. Bracht het naar zijn mond. Staarde naar zijn handen. Voelde dat die zich losmaakten van de rest van zijn lichaam. Werd zich bewust dat zij naar hem keek. Verborg zijn afschuw. Probeerde een zelfverzekerde glimlach, maar wist dat dat niet lukte. “Dit wordt niets,” zei ze. “Nee?” vroeg hij. “Na vanavond zien we elkaar nooit meer.” Even stilte. “Nee, waarschijnlijk niet.” Daarna pakte hij zijn servet, maakte zijn handen zorgvuldig schoon, en besloot van zijn maaltijd te gaan genieten. Met bestek.