Met zekere tred stapte Daan naar een tafeltje. Ivan slenterde achter hem aan. Ze gingen zitten. De waard plaatste twee pullen voor hen, tot de rand gevuld met een brouwsel, donker als een maanloze nacht. "Ze tappen hier een gemeen biertje", verkondigde Daan breed grijnzend. "Proost!" Met beide handen omvatte Ivan het glas, turend naar het parelende vocht. Hij snoof het moutaroma op. Zalige warmte beloofde het… … En moed. Zou dit helpen om de waarheid te vertellen? Hij wrong zijn lippen tot een glimlach en zei hees: "Proost." Daan nam een teug. Zachtjes klokte het bier door zijn keel, maar voor Ivan klonk het als een razende waterval die zich van een hemelhoge berg neerstortte in een wilde stroom. De jongeman nipte. Was dit zelfs nippen? Zijn lippen raakten het bier nauwelijks aan. "Smaakt het slecht, jongetje", vroeg Daan. Ivan schudde het hoofd. "Ik ben geen jongetje." "Klopt! Jongetjes drinken melk. Dit is een mannendrank." Nu Ivan de eerste stap genomen had, viel de rest hem lichter. Dit keer nam hij een echte slok. Hij grimaste. Het kon evengoed zeewater zijn. Hij was te nerveus. Hij loenste naar Daan. "Ik ben ook geen man." Daan knipoogde. "Dat vermoedde ik al." "Wat?" Het bloed steeg Ivan naar het hoofd. Moest hij nu huilen of lachen? Hij dronk… genoot… met lichaam en ziel… van de zwarte kleur, het fluisterzachte bruisen, de subtiele roostergeur, de bittere smaak. Het gerstenat gleed koel door zijn keel en verspreidde weldoende warmte. Ja, dit was een gemeen biertje… goed gemeen. Ivan ontspande zich. De blos op zijn wangen verdween. "Ik wist dat het zinloos was mijn gezicht te verbergen." Daan grinnikte. "Bij mij is jouw geheim veilig, vriend." "Dank je… vriend." Hij ledigde zijn pul. Het bier smaakte heerlijk nu, zoet en rijp als zomerse kersen.