Daar zat ik dan, in de bus, terwijl de wind bulderde en de regen tegen de ramen kletterde. O nee. Een halte verder stond collega Pruim, de man die nooit kon nalaten om elke vermeende onzorgvuldigheid van mij uit te smeren over de duur van een compleet project, de man die zelf de ene blunder na de andere beging. Blunders die ik wel op moest blazen tot hun werkelijke niveau, omdat ze anders iedereen zouden ontgaan. Pruim stapte in, schrok toen hij me zag, vermande zich en ging bij me zitten. ‘We zijn hier niet op ons werk,’ zei hij, en hij vertelde me een verhaal over zijn tante Ida, waarschijnlijk om de indruk te wekken dat hij een mens was (ik wist wel beter). Ik wilde me niet laten kennen, en vertelde over de noordse nachtegaal die van de zomer was neergestreken in mijn tuin. Daarna hield hij een verhandeling over de kleur paars, een kleur die ook mij altijd al had geboeid. En ik vertelde weer over ons structuurverf-plafond waarop onze jongste zijn spidermanoefeningen kon doen. Een hele reeks verhalen later vertrouwde Pruim me toe dat al onze collega’s stomkoppen zijn, en dat hij al zijn ergernis botvierde op de enige collega waarbij hij nog sporen van verstand ontwaarde. En hij zei dat dat hem speet. Iets minder spontaan, maar niet minder welgemeend, deed ik datzelfde. Daarna namen we, bij tijden onderbroken door bulderend gelach, al onze collega’s door. Tenslotte zongen we samen de Parelvissers - en op hoog niveau mag ik wel zeggen -, waarna ik me liet ontvallen dat ik al zeventien jaar niet meer gezongen had. ‘Zeventien jaar?’ Er klonk verbazing in Pruims stem. ‘Weet je nog de datum?’ ’23 juni 1998,’ zei ik. Pruim was verbijsterd. ‘Dat is wel heel toevallig!’ Maar we wisten allebei dat het geen toeval was. Dit was zo bedoeld. We vielen elkaar in de armen, onze geesten vermengden zich met elkaar en vulden de bus. Het werd me bijna teveel. De bus stopte en ik was blij dat ik kon uitstappen.