Dat we elkaar nu juist op deze plek en op deze dag weer tegen het lijf liepen. Toen we elkaar net leerden kennen, ontdekten we dat we omgeven werden door toevalligheden die onze verbondenheid bevestigden. Plaatsen die we bezocht hadden, de muziek waar we naar luisterden en boeken die we gelezen hadden. De schoonheid van het toeval. En zelfs nu onze wegen al weer minstens twee jaar gescheiden waren, bleek dat bindende principe nog steeds zijn werking te hebben op ons. Nu ik zo naar haar keek herkende ik weer meteen al die kleine en fijne maniertjes van haar. Hoe ze haar mond eerst een klein beetje opende voordat haar mooie lach verscheen. Hoe ze even aan haar linker oorlel zat voordat ze een persoonlijke ontboezeming deed. Ik voelde hoe mijn lijf weer langzaam begon te gloeien als ik haar zo observeerde. Niet verliefd worden. Wat er vanavond ook gebeurt, niet opnieuw verliefd worden. Zij was nog steeds degene die het vuur aan de gang hield. We zaten allebei met een deken over onze schoot en het vuur in de korf gaf onze gezichten een oranje gloed. Ze had in haar achtertuin ook een vuurkorf, die was gemaakt van een oude gasfles. Maar die deden we meestal alleen in de zomer aan, als het aan het einde van de avond begon af te koelen. Nu zaten we hier in november op het terras van De Heren van Oranje, en ondanks dat het pas vijf uur was begon het al te schemeren. We hadden allebei een boswandeling gemaakt en toen ik mijn fiets van het slot wilde halen, hoorde ik geritsel van het herfstblad achter mij en tegelijkertijd, met die heerlijke zachte g van haar, ‘dag Gerard.’ Ik had me omgedraaid en ik werd getroffen door haar verschijning. Haar vlammend rode haar, dat de laatste keer dat ik haar had gezien nog bruin was geweest. Alsof ze in haar eentje een volledige Indian Summer verbeelde, nog mooier dan het herfstbos om haar heen. We namen allebei een slok van onze warme chocomel. ’Dit is toch ook een hotel?’ vroeg ze.