@Marietje, zal ik maar de spits afbijten voordat je volgers zich en masse laten horen? :)

Hebben we hier nu met een trio te maken, chicklitqueen, of een nymfomane? Ook deze reis verwar je me..

Enige opmerkingen van de juffrouw met het rode potlood:.

- waarom niet Toms armen?.

- Grinnikend valt ze op hem. Wordt ze verliefd - dat is ze toch al - of valt ze over hem heen?.

- Hoe pruil je lippen? Ik ken wel een pruillip..

- Waarom deinst ze achteruit? Had Patrick een mes tussen zijn tanden?.

- Kan een aanrecht prikken?.

- t achter draai en kou of koude.

Hoe vaker ik het lees, hoe meer ik denk dat dit een gevaarlijk stukje is. Je bent je vleugels aan het uitspreiden. Je belooft.

Marietje, Ik was ook even verward, maar na een tiental lezingen denk ik het te begrijpen. :) Tom en Patrick zijn goede vrienden. Tom en Marjolein kregen iets (zoals dat heet) en Marjolein was opeens verdwenen. Patrick was daar boos over. Nu is Marjolein weer bij Tom en Patrick komt eten. Hij wil weten hoe het zit. Marjolein geeft uitleg. Eind goed -al goed (denk ik).

Het leest wat moeizaam, hoewel het vanaf de 5e a 6e keer begon te wennen, vanwege de zinsbouw en gebruik van interpunctie. het begin: (let op gebruik van leestekens en hoofdletters)

De deurbel stoort. Ze maakt zich los uit Tom zijn armen. ‘Shit, de pizza’s! Ik dek snel de tafel,’ en springt van de bank. ‘Hoe laat komt Patrick?’ ‘Ik …,’ Hij grijpt haar trui en trekt haar naar zich toe. ‘… laat je nooit meer gaan.’ Grinnikend valt ze op hem. 'Drama King.'

kan eenvoudiger, suggestie: De deurbel zeurt in Marjoleins oor. Ze wurmt zich uit Toms armen en springt van de bank. ‘Shit, de pizza’s, Tom. Hoe laat komt Patrick?’ Tom grijpt haar trui en trekt haar naar zich toe. ‘Ik laat je nooit meer gaan.’ Grinnikend valt ze op hem. 'Drama King.'

Noot: 'grinnikend' zou ik nooit gebruiken, alsmede 'Drama King' en 'hey' En de dialoog mag iets, hoe zal ik het zeggen, volwassener. :) Het is uiteraard jouw verhaal, kijk maar.

Noot: 'grinnikend' zou ik nooit gebruiken, alsmede 'Drama King' en 'hey' En de dialoog mag iets, hoe zal ik het zeggen, volwassener. :) Het is uiteraard jouw verhaal, kijk maar.

Waarom zou jij dat nooit gebruiken? Ik vind het hier passen in dit verhaal met jong volwassenen die af en toe vervallen in kinderachtig doen. ( pubertijd)

Ik wilde net reageren dat ik Drama King wel een leuke vondst vond, maar de onthulling "pubertijd" sloeg me van de sokken. Ik vind de setting en het taalgebruik niet bij pubers passen, maar dat zegt niks. Is vermoedelijk zelfprojectie.

@Marietje, Frans foutje, en masse staat voor volledig.

Bij het deinzen, kletteren, versperren en priemen gevolgd door vingers die raken en strijken creëer je voor mij toch echt een broeierig sfeertje. Zoals ook het getrek aan de borden en die telefoonhaak. Marjolein lijkt mij een losbol die er wel pizza van lust. :lol:

Marietje, je schreef in #4

Bij het schrijven wilde ik de realistische samenloop van praten en bewegen tonen. Niemand praat eerst en beweegt dan, dit gebeurt tegelijk.

ja, in het echt wel - in proza heb je daar wat kunstgrepen voor nodig. In je verhaal doe je het zo:

‘Shit, de pizza’s! Ik dek snel de tafel,’ en springt van de bank. ‘Hoe laat komt Patrick?’

dat: 'en springt van de bank' hangt er tussen. Naar mijn smaak werkt dat niet. Onder andere daardoor was ik verward ;)

:confused: Ik dacht aan begin veertigers en een soort van relatie misstand. Dat de vrouwelijke persoon verantwoording moest afleggen over een plotseling beëindigde relatie uit het verleden. Gek hoe anders je iets kunt lezen. Het las naar mijn idee niet moeizaam trouwens. Maar ja, ik las gewoon iets anders :).

Marietje, ivm je onderzoek zoals genoemd in #11 nog een keer de passage:

Ze maakt zich los uit Tom zijn armen. ‘Shit, de pizza’s! Ik dek snel de tafel,’ en springt van de bank. ‘Hoe laat komt Patrick?’

perspectief is 3e persoon, want 'ze maakt...'. De gesproken zin bevat 'ik' want direct uitgesproken door de 'ze' en 'ze' spreekt niet over haarzelf in 3e persoon. Na het gezegde volgt in dezelfde zin een mededeling over een handeling van de 'ze' (het springen). Die mededeling wordt niet gedaan door de 'ze' maar door de verteller, die zelf niet aanwezig is in het verhaal. Die dingen samenvoegen in 1 zin kan wel, maar bij voorkeur met een dialooglabel om onderscheid te maken tussen personage en verteller. Bijvoorbeeld zo: ‘Shit, de pizza’s! Ik dek snel de tafel,’ zegt ze en springt van de bank. Of: ‘Shit, de pizza’s! Ik dek snel de tafel,’ zegt ze terwijl ze van de bank springt. Dit alles om de lezer soepel de scene in te trekken :)

Alleen in meeleesstand. Tot eind november ben ik bang. Meer uren in een etmaal. Dat is wat ik nodig heb..

Ik kan niet verklaren waarom veertigers. Misschien zit er een bepaalde volwassenheid in de tekst. Of misschien denk ik onbewust aan de schrijfster zelf.

hey, leuk verhaal en nee ik heb het geen tien keer moeten lezen. Die Patrick zal het schaamrood wel op zijn kaken hebben staan. Haar veroordelen zijn vriend tom in de steek te laten en dan te horen dat haar ze voor haar moeder aan het zorgen was... Ik zou hem (Patrick) samen met de pizza,s buiten kieperen ;-D

Marietje, Ik ben het met de opmerkingen van Janp eens. Verder vind ik het een mooi gegeven. Toch een soort driehoeksverhouding maar dan met de ene vriend die, achter de schermen, voor de andere vriend opkomt. Mooi weergegeven, die bedekte waarschuwing 'kom niet aan mijn maat' met aan het slot de toegestoken hand. Toch proef ik ook een ander soort onderhuidse spanning. Achter het gekissebis voel ik ook aantrekkingskracht (de aanrakingen bij het vasthouden van de borden). Ik denk zelf dat het hier om dertigers gaat. Geen pubers, daarvoor zit er n.m.m. teveel verantwoordelijkheidsgevoel bij de personages.

Leuk verhaal, vlot geschreven, maar ik mis een beetje het open haardvuur gevoel. Op de een of andere manier geloof ik HP niet. Zij lijkt mij meer een drama Queen dan Tom een drama King ;) En of Patrick echt zo met zijn vriend begaan is ...

Ik vind het een vreemd verhaal. Eigenlijk. De inhoud zoals je die bedoeld had, was me wel duidelijk, maar was onduidelijk - dwz: ik vind het een vreemde situatie, wat op zich niet erg is, maar waarin ik niet voldoende word ondergedompelt om het niet vreemd te vinden. Ik blijf denken 'bedoelt Marietje dit nu echt zoals ik het lees?' ipv dat ik denk 'Ach, Marjolein.' Ik ben (binnen dit verhaal) niet overtuigd dat werk en een zieke moeder reden zijn voor Marjoleins vertrek. Ik ben daarbij ook nog in twijfel over Patricks motieven. Zet je schrap, dan ga ik nog even ongegeneerd tekeer: -Ook ik kies voor Mili's Toms armen. -Het 'en springt' hangt er idd raar tussen. Er is geen eerste deel waar 'en' een tweede deel aan koppelt. -Grinniken en Drama King vind ik goede woorden om een bepaalde sfeer neer te zetten. (De keuken invliegen vind ik in strijd met die sfeer.) -Voeten die de tegels verwarmen vind ik storend onwaarschijnlijk. Kou van de vloer in je hart voelen vind ik dan weer té - over Drama Queen gesproken ;) Ook ik had trouwens de personages een stuk ouder ingeschat.

Leuk verhaaltje met onderhuidse spanningen. Ik heb alleen een beetje moeite met de manier waarop Tom opeens volledig verdwijnt, en de manier waarop Patrick opeens uit het niets verschijnt. Eerst moet Patrick nog arriveren, dan staat hij opeens in de keuken?

Dag Marietje, ik vind dit een mooi verhaal over een weerzien dat niet gemakkelijk is. Zo zie je maar weer dat we niet te vlug mogen oordelen over de handel en wandel van onze medemens. :o Ook leuk om al die reacties te lezen; daar leer ik veel van!

Misschien ben ik inmiddels wel gewoon te veel gewend je kritisch te lezen, om je helemaal onbevangen te kunnen lezen, maar ik word hier gewoon niet ingezogen (zoals in veel van je Roos-fragmenten wel). Omdat gelijk in het begin die rare en-zin zit, en ik sowieso moest teruglezen, omdat mijn hoofd bij 'shit de pizza's' aan iets wat in de oven staat vergeten te worden denkt en het verband met de deurbel dus miste, kwam ik er al niet lekker in. Daar kwamen die tegels bij (de onze zijn koud en blijven koud, als ik blijf stilstaan, kan ik de kou tot mijn knieholtes voelen optrekken, ongeacht hoe warm mijn voeten zijn, dus zeker als zij rondvliegt om de boel snel op orde te krijgen, zoals ik het me voorstelde, zijn opgewarmde tegels voor mij ondenkbaar) het totale verdwijnen van Tom, het plotselinge verschijnen van Patrick, en dat hielp allemaal niet om in het verhaal te komen. Een baan en een zieke moeder vind ik op zich geen reden om met de noorderzon te vertrekken en ik heb niet genoeg informatie om te voelen waarom het dat voor Marjolein wel was. Ik snap nog steeds niet hoe het kan dat Tom kennelijk niets van de moeder afwist.