“Godverdomme, wat een vreselijke stank” Roept Wilbert als hij de deur van de koelkast in tantekes keuken opent. Zijn aangezicht lijkt even op een schilderij van Picasso vol kleur en wat rare trekken. In de schemering van het zwakke koelkastlampje ziet Wilbert iets wat ooit een lekker malse steak moet geweest zijn maar nu iets weg heeft van een kolonie marsmannetjes met een sinistere smaak, wat groenten die aan een reïncarnatie als schimmel zijn begonnen en een ongeopend potje yoghurt. “Tanteke, tanteke, tanteke toch” schudt Wilbert zijn hoofd. Nadat nonkel Friedrik vorige zomer na een bezoekje aan café “het witte paard” een bus aanzag voor een grote pluchen olifant en er vervolgens door vertrappelt werd, had tanteke besloten nog gezonder te leven en dus enkel nog voor verse producten te gaan. Zo ging ze op zaterdag naar de markt voor verse biologische groenten en “vlees van blije dieren, ja vlees van blije dieren” zo noemde zij dit poëtisch. Om er dan op zondag een lekker gezonde lunch voor haar favoriete neef Wilbert van te maken. Maar niet deze zondag, en ook niet vorige zondag want toen was Wilbert voor zaken naar Kopenhagen. “Tanteke, tanteke had je die bus niet gezien toen je overstak op weg naar de markt?” zucht Wilbert.