Veertig jaar geleden logeerde ik twee weken bij mijn tante. Het waren misschien wel de gekste weken van mijn leven: samen schilderijen maken op het tafelzeil met pindakaas en hagelslag, dammen met dropjes en pepermuntjes, gaten in een laken knippen zodat ik als spook mijn brood kon eten. En op allemaal plekken in het huis rook het naar tijm. Welke jongen van acht heeft er ooit patat met tijm gegeten? Of gebakken eieren met tijm? Ik ga een tijmmachine maken, zei mijn tante, dan kan ik door de tijm reizen. Ik zag het al voor me: een bedwelmend avontuur en allemaal blauw om me heen. We praatten over van alles en nog wat: over landen die bestuurd werden door kippen, over wat je mee moest nemen op een reis naar Mars, over haar plan om een boom onder haar huis te planten, zodat die haar huis kon optillen en ze in de wolken zou wonen. Maar over mijn moeder is die twee weken geen woord gezegd. Mijn moeder die toen in het ziekenhuis lag. Een paar dagen geleden liep ik rond in het huis van mijn tante. Ik dacht terug aan mijn studententijd, toen ik vol was van al het onrecht in de wereld. “Ik begrijp dat allemaal niet, hoor,” zei mijn tante. Tien jaar geleden: praten over mijn scheiding was taboe. De afgelopen jaren ging de gezondheid van mijn tante achteruit. “Het gaat prima met me,” zei ze steeds. “Ze was er altijd, maar ze was er nooit echt,” somberde ik. En toen opende ik haar koelkast, rook ik de tijm, en werd ze weer die volstrekt unieke, originele, fantastische, vriendelijke, speelse, lieve tante. Ik zal haar missen.