Dat was een wel heel verrassende uitspraak, en ook zo volkomen niet ter zake; ze stond er even perplex van. Ze zag de alertheid terug in zijn ogen, heel even, want daar dwaalde zijn blik alweer af, naar iets dat zich ver, ver achter de witte muur bevond. Ze besloot dat er vandaag niets zinnigs meer met hem te beginnen was. We zijn klaar, zei ze, en toen met een vriendelijke glimlach: ik zie je volgende week weer. Maar ook die woorden drongen niet tot hem door. U heeft een mooie stem, had hij eruit geflapt, schuldbewust, omdat hij niet oplette. Nu zou hij weer zijn best doen, maar al snel verdween de bril, werden de grijsblauwe ogen tegenover hem bruin, losten de rimpels op, en kwamen de kuiltjes terug in de wangen. Ze zat op de fiets, hield zich vast aan een lantarenpaal, en ze lachte. Een hand op zijn schouder: hier is je jas. Wat, zijn we al klaar? vroeg hij verbaasd.