:thumbsup: Wederom intrigerend want wie belde er? Zelfs twee keer of twee keer een ander? Kramp- vreselijk! Hoewel jij het weer mooi beschrijft. :nod: Ik zal onze postduif vertellen dat er een vogelflat met pindakaas op hem wacht! ;)

Een vreemd verhaal, Milli, maar toch mooi. Erg, hè? Die nachtelijke krampen in je kuiten! Herkenbaar. Ik zie hier meeuwen rondcirkelen als ik opsta! :o en leg stiekem brood op de vensterbank want dat mag eigenlijk niet!

He je ook een lage wreef? Kan wel, hoor. ik ben niet zo goed op de hoogte. Begrijp ik het goed dat je de telefoon niet opnam door de kramp. Je bent je dus doodgeschrokken door dat nachtelijke intermezzo. Haha. Vogelpindakaas is nieuw voor me. Is dat een beetje te eten? Toch wel lief dat je een flat voor ze gemaakt hebt.

@Tja, Tijd voor een trip naar de Intratuin. Misschien organiseren ze daar wel een vogelpindakaasproeverij. @Mili, Een -misschien wat beknopte- zoektocht op Google bracht mij niet de betekenis van nagesik. Wat is dat?

Misschien ligt het aan mij, maar ik lees dat er een naaste is overleden Maar daarnaast is het voor mij persoonlijk net iets te cryptisch en chaotisch of misschien wel daardoor

Het verhaal komt heftig op me over... er zit veel meer onder het gevloek en gehuil dan alleen de kramp? Zo voelt het voor mij namelijk en dat vind ik mooi. Je laat me met vragen achter. Het glazen huis vol illusies..... prachtig!

Mili, je maakt vorderingen; dit keer begrijp ik er al iets van. Dat tenen verdwijnen als bij ingebonden Chinese voetjes kan ik me voorstellen bij kramp in de voeten, niet bij kramp in de kuiten. Doordrenkte kussens in bed. Doordrenkt waarmee? Wordt er zoveel gesnikt in bed of zijn andere lichaamssappen er de oorzaak van? Dat laatste telefoontje is raadselachtig. Wie zat daar achter?

Hoi Mill, Ik lees hier dat je een naar bericht hebt gehad. Dan huilend en met kramp de zon op zien komen. Mooi en gevoelig beschreven. Toch overviel mij het gevoel dat je erg probeert bijvoeglijke naamwoorden te gebruiken die soms mooie beelden schetsen (sacrale stilte, doordrenkte kussens, geronnen nagesnik, doorboorde rondjes), maar ook onduidelijkheid kunnen scheppen.

@Mili - Kun je kuiten van je af trappen?

@Leonardo, nee, natuurlijk niet. Het is toch meer dan logisch dat die naar de kramp verwijst?

Logisch wel, grammaticaal niet ... Sedert ik die nevel probeer te slechten, ben ik kritischer geworden, geloof ik. Niks van aantrekken. Uiteindelijk geeft iemand me een knal tegen mijn kop. Nu die niet meer van steen lijkt, voelt die minder hard.

Hoi Mill, [...]Toch overviel mij het gevoel dat je erg probeert bijvoeglijke naamwoorden te gebruiken die soms mooie beelden schetsen (sacrale stilte, doordrenkte kussens, geronnen nagesnik, doorboorde rondjes), maar ook onduidelijkheid kunnen scheppen.

Hmmm, ik ben een notoire criticus van b.n. Hier vind ik ze functioneel, hoewel ze de schrijver wel naar de oppervlakte brengen. "Geronnen nagesnik" vind ik wel "mooischrijverij" maar soms moet je de schrijver niet te hard vallen. In dit geval wel, want van @mili verwacht je perfectie. Waarom weet ik niet; het voelt gewoon zo :).

Yep, pijn doet je beseffen dat je leeft. Indringend geschreven. Mmm pindakaas

'Mijn huis is van glas en vol van illusies. De eerste pimpelmeesjes kwamen aanwaaien. Ik heb een vogelflat voor ze gemaakt. Achter doorboorde rondjes vinden zij vogelpindakaas.' Mili, deze passage vind ik van een breekbare schoonheid die bij mij diepe ontroering maar ook verdriet losmaakt. Hier draait alles om. Pimpelmeesjes bewaren de illusie in het ochtendgloren. De geluidsgolven van de beltoon, de harde werkelijkheid, breken de stilte en het glazen huis. Verkrampen en verscheuren je. En niemand die je hoort. Het zo graag willen geven en bijna barsten van ingehouden, opgekropte liefde tegen wil en dank. Die liefde die zich toont in een vogelflat. En vogelpindakaas.

Hoi Mili, Nee, heel logisch eigenlijk dat nagesnik. Op onlogische wijze wilde het bij mij niet landen (ik heb er zeker vijf minuten over zitten denken :o).

'Mijn huis is van glas en vol van illusies. De eerste pimpelmeesjes kwamen aanwaaien. Ik heb een vogelflat voor ze gemaakt. Achter doorboorde rondjes vinden zij vogelpindakaas.' Mili, deze passage vind ik van een breekbare schoonheid die bij mij diepe ontroering maar ook verdriet losmaakt. Hier draait alles om. Pimpelmeesjes bewaren de illusie in het ochtendgloren. De geluidsgolven van de beltoon, de harde werkelijkheid, breken de stilte en het glazen huis. Verkrampen en verscheuren je. En niemand die je hoort. Het zo graag willen geven en bijna barsten van ingehouden, opgekropte liefde tegen wil en dank. Die liefde die zich toont in een vogelflat. En vogelpindakaas.

Amen.