Mijn oudste zus is een aantal jaren geleden overleden. Zij was mijn liefste zus; de herinneringen aan haar zijn mij heel dierbaar. Als iemand die je dierbaar is overlijdt, dan probeer je over de jaren heen die persoon vast te houden, als het ware door herinneringen levend te houden. Ik heb daarvoor een voor mij kostbaar hulpmiddel, een tastbaar aandenken: een plastik spaarvarkentje in de vorm van een egeltje in bruine lederhosen. Het is een - nu totaal afgesleten - nietig spaarpotje met vale kleuren en een kaal hoedje. Het stelt helemaal niets voor, zelfs als egeltje is het lelijk en op een rommelmarkt moet je waarschijnlijk geld toegeven om het kwijt te raken. Ik zou er straal aan voorbij lopen maar dit exemplaar heeft voor mij het een onschatbare waarde. Ik kreeg het van haar toen ik ongeveer 14 was en zij van een vakantiereisje uit Duitsland terug kwam. Die egel is als het ware een metafoor voor mij voor het levend houden van de herinneringen aan en de gevoelens voor mijn zus. Dat zullen meer mensen hebben: iets kleins en simpels roept een emotie op die met een dierbaar persoon is verbonden. Soms is het een voorwerp, soms een kleur, een geur, bepaalde muziek of een foto. Je kan het zo gek niet verzinnen of iets kan een sterke emotie oproepen. Het maakt niet uit wat het is maar het is in staat de band in stand te houden. Het aantal verstreken jaren doet er daarbij niet toe. Bij verhuizingen krijgt het spaarvarkentje een speciale behandeling. Ik gebruik het nog steeds en als ik er wat instop denk ik altijd aan mijn zus