Ramen open? Gedaan. Afzuiging aan? In orde. Mijn leerlingen richten hun blik afwisselend op mij en het voorwerp tussen duim en wijsvinger. Een horloge piept, een jongen kucht. Elk jaar dringt dezelfde gedachte zich aan me op: wat ben je klein. Wat ben je godverdomde klein. Smal en wit met een bruine vulling rol ik je tussen mijn vingers. Een herinnering duikt op, ik sta op station Tilburg met mijn ex, toen nog mijn vriendin. Of ik haar geld wil lenen voor sigaretten? Sorry, daar draag ik niet aan bij. Ze zat al twee uur zonder en dat was natuurlijk teveel. Ze kende mijn verdriet, maar zonder nicotine kon het haar niks schelen. In het openbaar schreeuwde ze, vernederde ze me. Op mijn bureau staat het bekende practicum. Ik vul de glazen buis met spierwitte watten en sluit de pomp aan. “Maar meneer, mijn opa heeft zijn hele leven gerookt en is al tachtig.” Die opmerking slaat geen jaar over. Slecht gevoel voor statistiek, zoals de meesten. Zonder veroordeling in mijn stem, automatisch bijna, som ik de lijst met gevolgen op. Want longkanker is niet genoeg. Het horloge piept weer. Ik ben veertien en sta in een olijfgroene kamer. Het piepen stopt zodra de arts plechtig het geluid uitzet. Daarna volgen de andere knoppen. Mijn moeder houdt de hand van mijn vader nog vast en huilt zacht. Na jarenlang pijnlijk sterven kwam zijn laatste adem snel. Een zwakke zucht uit longen waar het bloed keer op keer naar binnen sijpelde. Wat doet het nog steeds veel pijn. Mijn keel is verkrampt. Ik slik moeizaam, stop de sigaret in de buis en begin te pompen. Ik hou er een lucifer onder en gulzig zuigt het tabak de vlammen naar binnen. Mijn god, wat haat ik je.