Korenbloemen Het dorp liep langzaam leeg. Families trokken naar het westen, naar plekken waar meer werk was, naar plekken waar de dreiging uit het oosten minder zichtbaar was. Niemand maaide nog het gras rondom het witte kerkje. Mijn moeder keek elke dag door het raam naar het oosten. Soms tilde ze mij op de vensterbank. Dan vroeg ik waar ze naar keek. Ze keek naar het prikkeldraad, het niemandsland, maar vooral naar het land daarachter. Het land van haar Vati und Muti. Af en toe mocht ze erheen om haar familie te zien. Ze kwam altijd weer terug. Naast ons huis liep een smalle landweg die ooit naar haar dorp had geleid. Nu werd de weg versperd door een hoog hek. Mijn moeder stond daar vaak. Ze keek naar de restanten van de oude weg achter het hek. Het gras groeide tussen de klinkers. Ze vertelde mij dat ze daar als meisje had gelopen. In de verte zagen we de wachttorens. Langs het hek bloeiden korenbloemen. Als het zonlicht warm was en zij een lichte jurk droeg, dan plukte ze een bosje. Thuis knipte ze de stengels voorzichtig af en zette ze de bloemen in een vaasje. Een paar maanden na het opengaan van de grens vertrok mijn moeder naar het oosten. Ik heb haar daarna niet meer vaak gezien. Mijn vader ontmoette een vrouw uit Nederland en wij verhuisden naar het westen. Afgelopen zomer fietste ik langs een berm vol korenbloemen. Ze waren blauwer dan ik mij kon herinneren. De zon was warm en ik stapte van mijn fiets. Thuis zette ik de bloemen in het vaasje. Ze bloeiden tot ze niet meer konden. Toen ik later het lege vaasje terugzette in de kast, was het alsof ze nooit hadden bestaan.