#69 Romeins recht

De buitentrap was aan beide kanten open en had geen leuningen. Op een middag was Dionysius nogal ongelukkig van het vermaledijde bouwsel gestort. Sinds zijn wonderbaarlijke herstel nam hij nieuwe beslissingen. Een daarvan, en het mag zijn belangrijkste besluit genoemd worden, was dat hij zichzelf een favoriet ding zou aanmeten. 'Denken is onderscheiden' was nooit zijn motto geweest, maar met de jaren was het gemis aan voorkeur hem gaan opbreken; het had hem vóór zijn val zelfs wel eens droevig gestemd. Nu de dood hem zo helder in de ogen had gekeken, diende die neerslachtigheid verbannen te worden. De keuze voor zijn favoriete voorwerp was gevallen op het Corpus Iuris Civilis. Hoe fantastisch moest het zijn voortaan met een Corpus Iuris Civilis onder de arm door het leven te gaan! Het liefst een zo oud mogelijk exemplaar. Er moest op zijn minst de mot in zitten. Niets was hem plots duidelijker dan het feit dat men hem nooit meer zonder zou zien. En zoals de Codex Justinianus, de Digesten en de Instituten een deel van zijn lichaam werden, werd het verloop van zijn innerlijke processen een en al doelmatigheid. Hij voelde zich niemand anders meer dan de vleesgeworden structuur van de civielrechtelijke wetgeving. De voormalig man zonder voorkeuren, was voor 'zij die vroegen' voortaan geen geheim meer.