#69 - Op handen gedragen

Wat mooi die verbinding naar de handen die haar grootgebracht hebben. Ook de overgang van de seizoenen waardoor het verdriet weer even sterker wordt vind ik goed beschreven. De emotie komt sterk naar voren in je verhaal.

@Tearz, en nu kom ik klieren in jouw weemoedige verhaal. Er zitten voor mij namelijk onwaarschijnlijkheden in. Zoals: [terwijl het verdriet als een donkere schaduw over mijn gezicht valt.]. Dit kun je niet weten, niet zien. Een bos bloemen met daaromheen een kaars, hoe moet ik mij de kaars voorstellen? Dan heb ik wat moeite met een keramiek dat aderen, rimpels en een litteken weergeeft. Keramiek ontstaat door verhitting als ik het goed heb. De handen die je grootbrengen, vind ik een mooi beeld.

Dag Tearz, ik vind dit een weemoedig, teder verhaal. Ik ben het met Mili eens dat het beeld van de handen die je hebben grootgebracht erg mooi is. Graag gelezen. ;)

Dank je wel voor jullie reacties. Bedankt voor je scherpe blik op de tekst Mili, dat van de kaars en het gezicht klopte inderdaad niet. Dat heb ik aangepast. Wat betreft het keramiek: het is mogelijk om een afgietsel als deze te maken met keramiek als eindresultaat. Het is niet de meest gekozen optie. Na jouw input heb ik ook dit aangepast. Dank! Zie hieronder de aangepaste versie: #69 - Op handen gedragen Als ik naar de keuken loop wordt mijn aandacht onbewust naar jou toe getrokken. Je staat op een bijzettafeltje naast de bank, samen met de foto die papa van ons gemaakt heeft. Naast je staat een witte bos bloemen met daarvoor een geurige appel-kaneelkaars, waardoor het hier altijd een beetje ruikt naar jouw vers gebakken appeltaart. Soms kan ik de verleiding niet weerstaan om je even aan te raken, al doe ik dat alleen als er verder niemand thuis is. Een diepe zucht ontsnapt aan mijn lippen terwijl mijn verdriet als kolkende lava naar boven borrelt. Vandaag lijkt het gemis groter dan anders. Misschien komt het door het invallen van de herfst, waardoor niet alleen het weer maar ook ikzelf somber word. Ik buig voorover om je op te pakken en neem je voorzichtig mee naar mijn luie stoel die in de achterkamer in de hoek staat en waarin ik uitkijk over de verregende tuin. Ik zet je op mijn schoot en streel zacht over je heen. Je handen lijken bijna echt, zoals jouw vingers in elkaar gevlochten zijn en jouw aderen en rimpels zich aftekenen op je handrug. Ook het litteken in je wijsvinger markeert nog altijd de plek waar jij ooit bent gebeten door een hond. Het is altijd even wennen om de koude afdruk van jouw handen vast te houden. Maar terwijl mijn handen het brons langzaam opwarmen, voelt het vertrouwd aan, alsof het echt de jouwe zijn. Sommige mensen vinden het een akelig idee, maar voor mij bieden jouw bronzen handen troost. Het zijn de handen die mij hebben groot gebracht. Als ik hier zo zit met jouw handen in de mijne, is het alsof je weer even bij me bent.

Hoi Tearz, Wat een mooi geschreven verhaal. Een dingetje in de tweede versie. Dat het verdriet als kolkende lava naar boven borrelt, lijkt zo heftig in verhouding tot de rest van het verhaal. Niet dat het echt stoort maar het viel me bij de eerste keer lezen direct op.

Ha Annemieke, Bedankt voor je fijne reactie. Ik snap je punt. Ik ga eens nadenken of ik hier iets anders voor kan bedenken. Dank je wel!

Hoi Taerz, Wat een herkenbaar verhaal. Daardoor is de emotie die opgeroepen wordt krachtig. Mooi geschreven. Natuurlijk ben ik het met de anderen eens, elk woord dat je schrijft moet je afwegen, zeker in zo'n gevoelig stukje.